Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
icieszyłamsięsamotnościązdobywcy.Zrazuuśmiechałamsiędosiebieiczułamsię
podniesionanaduchu;aledzikaradośćprzygasławemnierównieprędko,jakuspokoiłosię
przyśpieszonebiciemegotętna.
Dzieckoniemożewojowaćzestarszymi,takjakjatouczyniłam;niemożepuszczaćwodzy
uczuciomwściekłości,nieodczuwajączarazpotemdręczącegowyrzutusumieniaichłodu
reakcji.Wybuchjaskrawego,żywego,gorącego,pochłaniającegopłomieniabyłbyobrazem
stanumejduszywchwili,gdyoskarżałampaniąReedigroziłamjej;czarna,wypalonapustka
zchwilą,gdypłomieniezagasły,byłabyobrazemmegostanu,gdypółgodzinnacisza
izastanowieniewykazałymiszaleństwomojegopostępkuiokropnośćstanowiska
nienawidzonejinienawidzącej.
Zemstyzakosztowałamporazpierwszy;wydawałamisięwinemaromatycznym
ikrzepiącym,leczjejzimnyigryzącyposmakbudziłwemnieuczucie,jakbymbyłaotruta.
ChętniebyłabymterazposzłaiprzeprosiłapaniąReed.Wiedziałamjednak,poczęści
zdoświadczenia,apoczęściinstynktownie,żeodepchnęłabymniezpodwójnąpogardą,tym
samympodniecająctylkonanowowmejduszyniespokojnepopędy.
Pragnęłamczyminnymzająćwzburzonemyśli,znaleźćpokarmdlauczućmniejwrogichniż
uczuciaposępnegooburzenia.
Wzięłamdorękiksiążkę–byłytobajkiarabskie;siadłamispróbowałamczytać.Niemogłam
jednakdoczytaćsięsensu;mojewłasnemyślistawałypomiędzymnąastronicami,wktórych
zawszeznajdowałamtyleuroku.
Otworzyłamszklanedrzwiodogrodu:ciszatampanowałazupełna;mrózbezsłońcaibez
powiewuogarniałcałyogród.
Okryłamgłowęiramionaspódnicąiwyszłamprzejśćsiępozupełnieustronnejczęściparku.
Nieznalazłamjednakżeprzyjemnościwwidokudrzewmilczących,spadającychszyszek
świerkowych,zmarzniętychresztekjesieni,rdzawychliści,terazzmiecionychwiatrami
nakupkiizesztywniałych.Oparłamsięobramęiwyjrzałamnapustepole,gdzieniebyło
pasącychsięowiecnakrótkiejteraz,zwarzonejizbielałejtrawie.
Szarytobyłdzień;nieprzejrzysteniebozapowiadająceśniegzwisałociemnąoponąnad
ziemią;spływałystamtądodczasudoczasuśnieżnepłatkiiosiadały,nietopniejąc,natwardej
ścieżceioszronionejtrawie.Stałamtak,nieszczęśliwedziecko,szepcącdosiebie:„Co
japocznę?Cojapocznę?”.
Wtemusłyszałamwołającymniejasnygłos:
–PannoJane!Gdziepanienkajest?Proszęnalunch.
Wiedziałam,żetoBessie,alenieruszyłamsię;jejlekkiekrokibiegływzdłużścieżki.
–Cozaniegrzecznaosóbka!–powiedziała.–Dlaczegotopanienkanieprzychodzi,kiedy
jąwołają?
ObecnośćBessiewporównaniuzmyślami,któremniegnębiły,wydałamisięradosna,
pomimożeBessiejakzwyklebyłatrochęwzłymhumorze.Prawdęmówiąc,postarciuzpanią
Reedipomoimzwycięstwieniedbałamwielceoprzejściowygniewbony,zatomiałam
ochotęskorzystaćzjejmłodzieńczejniefrasobliwości.
Więcteżpoprostuzarzuciłamjejobieręcenaszyjęipowiedziałam:
–No,Bessie,niegniewaćsię,niebesztać!
Szczerszytobyłiśmielszyodruchzmejstronyniżjakikolwiekdotychczas;jakośjejsię
tospodobało.
–Dziwnezpanienkidziecko,pannoJane–rzekła,patrzącnamnie–takiemałe,samotne,
zamkniętewsobiestworzenie.Mapanienkapójśćdoszkoły,zdajemisię.
Skinęłamgłową.
–InieżalbędziepanienceopuścićbiednąBessie?
–CosobieBessierobizemnie?Zawszetylkoburczynamnie.
–Bozpanienkitakiedziwne,wystraszone,nieśmiałestworzonko.Trzebabyćśmielszą.
–Co?Żebyoberwaćwięcejszturchańców?
–Głupstwo!Aleponiewierajątupanienkątrochę,topewna.Matkamoja,gdymnie
tuwprzeszłymtygodniuodwiedziła,powiedziała,żeniechciałaby,ażebyktórezjejdziecibyło
namiejscupanienki.No,aterazpójdziemydodomu,mamdobrewiadomościdlapanienki.
–Niechcemisięwierzyć,Bessie!
–Dziecko!Cotyprzeztorozumiesz?Jakimismutnymioczamipatrzysznamnie!Nowięc:
pani,panienkiipaniczwyjeżdżajądziśpopołudniunaherbatę,apanienkabędziepiłaherbatę
zemną.Poproszękucharkę,żebyupiekłapanienceciasteczek,apotempomożemipanienka
przejrzećswojeszuflady,gdyżmamzapakowaćwalizkępanienki.Panichce,żebypanienka
