Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Margery,zaopiekujsięmatką–ponagliła.–Wrócę
niebawem.Katarzyno,proszę,wstańispakujswoje
rzeczy.
TomasziHarrypomoglisięjejpodnieść.
–Muszępożegnaćsięzchłopcami!–wołała,
rozpaczliwiepróbującwyrwaćsięzobjęć.–Niemogę
zostawićmegodzieciątka!
–Nawetotymniemyśl–rzekłEdward.–Niechktoś
spakujejejrzeczy.
–Jatozrobię–odezwałasięmatka.Idącnagórę,
wyglądałatak,jakbypostarzałasięodekadę.Janeledwo
powstrzymywałałzy.Wyobrażałasobie,jakbolesnadla
Katarzynymusibyćperspektywarozłąkizdziećmi.
MalutkiJohniNedbędąbardzotęsknićzamatką.
Najgorsze,żetodopieropoczątekproblemów.
Naglematkapotknęłasięiupadłanaschodach.
–Brakmisłów–szlochała.–Jaktakmożna…
Tostraszne.
JaneiMargerynatychmiastdoniejpodbiegły.Harry
puściłKatarzynęiuścisnąłdłońJane.
–ZawiozęjądoAmesbury,awyzostańciezmatką.
Janepoczułaukłuciewsercu,widzącmatkęwtak
strasznymstanie.
–Takbędzienajlepiej–przytaknęła.–Napiszę
wiadomośćdoprzeoryszy.
–Błagam,pozwólciemichociażpożegnaćsię
zdziećmi!–krzyczałarozhisteryzowanaKatarzyna.Zjej
twarzybiłoszaleństwo.Próbowaławyrwaćsięzmocnego
uściskuEdwarda,alenapróżno.Byłobojętnynajej
błagania.Janewzięłaprzyborydopisania,choćjejręka
trzęsłasiętakbardzo,żespodpiórawyszłysame
