Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Ro​manywy​sie​działajużznimswojerano,ule​karki.
–Romanko,atyprzypadkiemteżniemasz
gorączki?–spytałamatka,gdyRomanaprzedstawiła
jejswójpo​mysł.
–Nie.Mó​więzu​peł​niepo​waż​nie.
–Wiesz,żemamtylkojednąeme​ry​turę.
Alenadaljakimścudemudawałosięjejpodzielić
tęeme​ry​turęmię​dzysze​ścioroswo​ichwnu​cząt.
–Kláratoteżczłonekrodziny.Nicbysięniestało,
gdy​byśjąod​wie​dziłaodczasudoczasu.
–Może,gdybytobyłpiesek–zastanawiałasię
gło​śnomama–ale...
–Ale?
–Mu​sia​łaśso​biewziąćko​nia?
„Niemusiałam”,pomyślałaRomana.Mogłabyjej
wystarczyćrybkaakwariowa.Samkozacząłpłakać.
Dopokojunatychmiastweszłasiostra,wzięła
gonaręceibezwa​ha​niawłą​czyłasiędoroz​mowy:
–Wiecie,jakiebyłobynajlepszerozwiązanie?Pozbyć
siętejko​były.Wiesz,ileRo​manapłacizastaj​nię?
–Ile?!–Mamastr​wo​żyłasiępre​wen​cyj​nie.
–Dwieścieeuromiesięcznie–odpowiedziałaEva.
Opie​kuń​czaiwszyst​ko​wie​dzącasio​stra.
–JezusMaria,Romanko!–Matkazałamałaręce.
–Tojeststraszne.Evkamarację.Dwieścieeuro.
Prze​cieżtojednaratakre​dytunamiesz​ka​nie.
***
MimożeRomananiewykonałanocnychzadań,Kira
byłaranowpodejrzaniedobrymnastroju.Oznajmiła,