Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
buta,aitakniezauważyłabymżadnejróżnicy.
–…apodrugie–ciągniedalejEwa–musiszprzestać
tylepracować.Dziewczyno,wykończyszsię,jeślinie
zrezygnujeszzprzynajmniejjednegoetatu.
Tak,wiem;jużtodziśsłyszałam.AlewustachEwy,
którajakojedynaznamojąsytuację,brzmitotrochę
nielogicznie.
–Dobrzewiesz,żeniemogę–odpowiadam,
wzruszającramionami.–Pozatym,nawetgdybym
chciała,tonibyzczegomiałabymzrezygnować?ZMaca,
dziękiktóremumamzacoopłacićmieszkanieirachunki?
Zklubu,bezktóregoniestaćbymniebyłonautrzymanie
samochodu?Czyzfundacji,żebyodebraćdzieciakom
coś,cotakbardzokochają?
–Ola…–Ewawzdychagłośnoichwytamojądłoń,
poczymczulejąściska,przezcomamochotęsię
rozpłakać.
–Tak,wiem,niemusiszmitegomówić.Wierzmi,
żedoskonalezdajęsobiesprawęztego,żetakietempo
życiamożemniekiedyśwykończyć.Alewytrwałam
wnimjużponadrokijakwidać,ciąglemamsięcałkiem
nieźle.Jeszczetylkopółrokuistudiaipowinnozacząć
byćtrochęłatwiej.
Boże…–myślę.Jeszczetylkopółrokuistudia?
Przecieżtokolejnepięćlatżyciawtakimbiegu.Pięć
lat…
–Dlaczegopoprostuniepogodziszsięzrodzicami?
Byłobycidużołatwiej.Mająprzecieżmnóstwopieniędzy.
Wystarczyłoby,żebyś…
