Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Stółbyłnakryty.Budzącyuszanowanierządbutelekwychylał
omszałegłówkizkredensu.Abybateriitejdosięgnąć,nietrzebabyło
wstawaćzmiejsca,wystarczałorękęzasiebiewyciągnąć.Brakło
jedyniegościa.
Zegarnawieżywiejskiegokościółkawybiłkwadransnadziewiątą.
Jakbywodpowiedzizadźwięczałszarpniętysilniedzwonekudrzwi
wejściowych.
–Toon!–wykrzyknąłproboszcz.
Pobiegłdodrzwi,otworzyłjenacałąszerokośćirzuciłsię
wobjęciaprzybyłego.
–NamękęiśmierćZbawiciela!–zawołałtenostatni,pozwalając
wycałowywaćsobiepoliczki–twojawieczerza,mójbracie,jestpyszną
rzecząnadzisiejszązawieruchę!Zkuchnizalatujezapaszektrufli
idziczyzny,którypobudzagłódidajeprzeczucieprawdziwierajskich
rozkoszy.
–Siadajmydostołu,kochanySawiniuszu!–odrzekłlakonicznie
ksiądz,odgadującstantegożołądkapodnieconegodługąjazdą.
Zdjąłzramiongościapłaszcz,rozwiesiłgoprzedogniem
płonącymwesołonakominkuigrzmiącymgłosemoznajmiłJoannie,
żetylkonaniąoczekują.
Szlachciczasiadłwówczasnaprzeciwproboszczaiobajbiesiadnicy
zabralisiężwawodonależytegouczczeniaprzygotowanychprzez
gospodyniępotraw,nieszczędzącsobiewzajemprzyjacielskich
wynurzeń.SawiniusziJakubbylibraćmimlecznymi,kochalisię
jednakjakbraciarodzeni.
–Posłuchaj–odezwałsięnagleprzybysz,zatapiającnóż
wpasztecieażczarnymodtrufliperigordzkich.–Nieprzybyłem
dociebiewyłącznienawieczerzę.Mampomówićosprawachwielkiej
wagi.
–Jestemdousług–odrzekłksiądz.–Odczytawszylisttwój,zaraz
