Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Otworzyłaoknoiwyszeptała:
–Corobisztakpóźnonamoimpodwórku?Widzieliśmysię
zaledwieparęgodzintemu.
–Alezciebiezrzęda,Violet!Niejestpóźno–odparł,aparazjego
ustutworzyłabiałeobłoczki.–Jestwcześnie,jużprawiewschód
słońca!
–Tojestdokładnietosamo,Boy.Próbujęzasnąć!Czy
tykiedykolwiekprzyzwyczaiszsiędonormalnychgodzinzamiasttych,
którepanowałynaZiemiNiczyjej?Normalniludzieśpiąwnocy.
–Normalnejestnudne.Noprzestańjuż,wstawaj.Tatanas
potrzebuje!
–Znowu?Doczego?Czytoniemożepoczekać?
–Zadużopytań...Nochodź!
NadąsanaVioletubrałasię.Następniewyślizgnęłasięzpokoju
iprzemknęłaposchodachnadółnajciszej,jaktylkosiędało.
Pokrótkiejchwiliotwierałajużdrzwifrontoweistanęłanaschodach
przedwejściemdodomu.
–Cotakdługo?–zapytałBoy.Odwróciłsięiruszyłzmiejsca.
–Dalej!–wykrzyknąłprzezramię,mknącwdółpodjazdu.
Chłopcy!Nigdynanikogonieczekają,wściekałasięwduchu
Violet,idącnatyłdomu,abyzabraćopartyościanęrower,który
dostałanaświętaBożegoNarodzenia.
OcotakiegomogłochodzićBoyowi,żeażmusiałwyciągać
jązłóżka?
Wyjeżdżałajużzpodjazdu,kiedyzdrzewawyfrunęłoduże,czarne
ptaszyskoiprzeleciałotużprzednią–dokładnietakjakwcześniej,
kiedyszłaztatą.
Violetgwałtownieskręciła,wydajączsiebiemimowolnypisk.
–Typowadziewczyna!–zadrwiłBoy,któryczekałprzyławce
obok.
