Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Jaktoniewyjeżdżasz?
—Przynajmniejniewtejchwili.
—Ależdlaczego?zjakiejprzyczyny?ktociprzeszkadza?cocię
zatrzymujewManheim?
Hoffmanżywopociągnąłprzyjacieladookna.Zaczętowychodzić,
nabożeństwosięskończyło.
—Patrz,patrz—rzekłwskazującpalcemWernerowikogoś
wychodzącego.
Jakoż,młodanieznajomaukazałasięnawysokościportalu,
schodzączwolnaposchodach,zksiążkąmodlitewnąwspartą
napiersiach,zgłowąspuszczoną,skromnaizamyślonajakMałgorzata
Goethego.
—Czywidziszją?czywidzisz?—rzekłHoffman.
—Widzę.
—Icóżmówisz?
—Mówię,żeniemanaświeciekobiety,dlaktórejbywarto
poświęcićpodróżdoParyża,choćbytonawetbyłapięknaAntonina,
córkastaregoMurra,nowegodyrektoraorkiestryteatru
Manheimskiego.
—Znaszjąwięc?
—Znam.
—Iojcajej?
—ByłdyrektoremorkiestrywteatrzeFrankfurckim.
—Czymożeszmidaćdoniegolist?
—Iowszem.
—Tosiadajtu,Zacharjaszu,ipisz.
Zacharjaszusiadłinapisał.
WchwiliwyjazdudoFrancji,polecałswegomłodegoprzyjaciela,
TeodoraHoffmana,staremuprzyjacielowiswemu,BogumiłowiMurr.
HoffmanzaledwiedałczasZacharjaszowidodokończenialistu;
popodpisaniu,wziąłmugozręki,auścisnąwszyprzyjaciela,wybiegł
zpokoju.
—Jaksobiechcesz!—krzyknąłzanimporazostatniZacharjasz
Werner—przekonaszsię,żeniemakobiety,niewiedziećjakpięknej,
dlaktórejmożnabyzaniedbaćpodróżdoParyża.
Hoffmanusłyszałsłowaprzyjaciela,alenieuważałzawłaściwe
nawetobejrzećsię,bymuodpowiedzieć,choćbyznakiemzgody,lub
niezgody.
ZacharjaszWernerzaśwłożyłdokieszeniswepięćsettalarówi,aby
sięjużniedaćskusićszatanowigry,biegłtakprędkodobiura
