Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Słodyczrozlewasiępopodniebieniu,aśmietanka
delikatnieprzyklejadogórnejwargi.Zlizujejąjęzykiem
iwtedy…znowutoczuje.Tosamowrażenieniepokoju
cownocy.
–Wartomiećnadzieję.–Przyjaciółkawzrusza
ramionami.
Jeannyprzytakuje–choćszansesąmałe,tojakieśsą.
Unosigłowęisięrozgląda.Widzibujnąroślinność,
grubepędywyrastajązceramicznejdoniczki.Lśniące
liścieitauspokajającaaura.Niczymwyciszeniemyśli.
Dziękikwiatom.Przynajmniejtaktozazwyczajwygląda.
Alewtymmomencie…niejestzrelaksowana.Wypija
kawęniemalnawyścigi.Scarlettzostałaponadpołowa.
–Dlaczegociąglekażeszjąsobiezamawiać,skoro
nigdyniewypijaszjejdokońca?
–Cóż…Michaeljąlubi.Ajajeszczesiędoniej
przekonam.
Jeannyunosisceptyczniebrwi,aScarlettbierze
jeszczedwapełnełyki.
–Widzisz?Dobrzemiidzie.
–Tak?Robiszminęjaktęczowyjednorożec
–odpowiadaJeanny.–Totaksamo,jakbymmiałabuzię
wypchanąkostkamicukru.
–Jestzbytsłodka,ajawolępółnapół.–Scarlettsię
krzywi,poczymwzdycha.–Aleczegosięnierobidla
miłości?
–Michael…itakcięlubi.
–Chciałabym,żebypolubiłmnieinaczej,Jeanny.–Jej
spojrzeniewyrażawięcejniżtysiącsłów.Niedługopóźniej
