Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zastanawiamnietylkoto,żegdyodchodziłyśmy,nie
spuszczałzciebiewzroku…
–Jakpatrzył?–dopytujeJeanny.
–Tak,jakbyniemógłsobieciebieodpuścić.
WidelecwypadazrękiJeannyzgłośnymbrzękiem.
Siedzącywstołówceludziepatrząnaniąirobiątaką
minę,jakbyzabiłaimkota.Pochylasię,przyjaciółkarobi
tosamo.
–Czytojestnormalne?–Obniżagłosniemal
doszeptu.
–Sprawdziłam,niemaobrączki.Chybajestprzed
trzydziestką.Więcopcjesądwie.Pierwsza:jestgejem,
aletoodpada.Druga:jestszalony–stwierdzaScarlett.
–Wpozytywnymsensiemyślisz?–Jeannymarszczy
czoło.
–Tegoniewiem,alemożenieprzekreślajmygotak
odrazu,co?
–Nierobiętego…Japoprostu…–wzdychacicho.
–Wytwarzadziwnepolewokółsiebie.
–Niewartomartwićsięnazapas.–Pocieszający
uśmiechprzyjaciółkisprawia,żeJeannyteżsięuśmiecha.
