Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Czykier.
GdyprzyszłojużwyjśćnaboiskowGenui,niemiałem
żadnejtremy.Nigdyprzedmeczamisięnikogoniebałem.
NawettrenerStachurskipolatachpowiedział,
żetraktowałemkażdymeczjakzawodyszkolneiwalkę
7az7b.Wprawdzienigdydosiódmejklasynie
doszedłem,ale...totrafnespostrzeżenie.Tu,wGenui,
możetylkobyławemniepewnarezerwa,borywali
wcześniejoglądałosięwkolorowychpismach.Noiten
stadion,tobyłoto–świetnemiejsce,abyprzedstawićsię
ludziom.
–Dzieńdobry,nazywamsię...–powiedziałemw19
minuciemeczu,gdyminąłemtrzechWłochówiniedałem
szansPagliucenainterwencję.–...WojciechKowalczyk
–dokończyłemzarazporozpoczęciudrugiejpołowy,gdy
„ukłułem”ponownie.Ileżrazywnastępnychlatach
słuchałem–zakażdymrazem,kiedyzaczynałsię
magazyn„Gol”–wtelewizjiwywołującegoprzyjemny
dreszczykkomentarza:„IdzieśrodkiemKowalczyk,ale
tamdośrodkowaniedoCyzia.JestKowalczyk!Goooool!”.
Jakmógłbymniepamiętaćtejakcji,skorochcącnie
chcąc(chcąc!),musiałemjąoglądaćprzezwiele
następnychlat.Poszłodośrodkowaniezprawejstrony,
odLeszkaPisza.Niewiem,czytapiłkabyłaadresowana
domnie.Wkażdymrazie...przyjąłemjąręką.Toznaczy
bardziejonamnietrafiła,boniewykonałemżadnego
ruchu.Sędzianiezareagował,ajamiałemprzedsobą
tylkobramkęibramkarza.Niemiałemwątpliwości,
żebędziegol.Głupiobytowyglądało,gdybymzaczął
cieszyćsięprzedstrzałem,alewzasadziemogłem
–mająctylemiejsca,wiedziałem,żetrafię.Tak!Wojciech
Kowalczyktegodniaprzestałbyćanonimowym
młokosemzrzadkimwąsem.
„RanyBoskie,przecieżtowszyscyoglądają!Tata,
mama,koledzyzosiedla!”–pomyślałempominucie.
20marcatomojepiłkarskieurodziny.Dwagolenaboisku
jednegoznajlepszychklubówświata.Dwagoledzieciaka
promująceLegiędopółfinałuPucharuZdobywców
