Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
któryzmierzyłjąostrymwzrokiem.
–Och,przepraszam–powiedziałanatychmiast
ispuściłagłowę.–Proszęowybaczenie.
Wtejsamejchwilidzieckowkońcuucichło.
Jakpowinnijenazwać?
Możecośpoojcu?Uśmiechnęłasiędosiebie.Ditlev
nigdybytegoniezrozumiał.Chociażmożewgłębi
sercachciała,żebyzrozumiał?
MałyChris.
Tak,takbędziegonazywać.Wkażdymrazie
wmyślach.
Kuchennyblatuginałsiępodciężaremziół,główek
czosnku,marchewekiziemniaków.Mnóstwa
ziemniaków.
–Pocotowszystko?–spytała.
Kucharzipomockuchennawymieniliszybkie
spojrzenia.
–Ee,napopołudnioweprzyjęcie–wyjaśniłkucharz
iskinąłnaMałegoChrisa,którychybaznówzasnął.
–Ja…zupełniezapomniałam,żetodzisiaj.Ilunas
będzie?
–Trzydzieścioroośmioro–odparłkucharz.
–ChrystePanie!
Ostatniarzecz,naktórąmiałaterazochotę,tofałszywe
uśmiechyipełneumizgówżyczeniaodludzi,którym
wrzeczywistościbylizupełnieobojętni.Towszystko
tobyłakomedia.Grapozorów.
