Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
16
Częśćpierwsza
Akceptacja(podążająctokiemwywoduJ.Kmity,należałobypowiedzieć–
świadomaakceptacja,przywołujeonbowiemmożliwośćrespektowania
sądówkulturowychipartycypacjikulturowejnapoziomiewąskobehawio-
ralnym,bezświadomejakceptacji)takichsądówkulturowychoznaczaprze-
jawianieokreślonychzachowańprzezczłonkadanejzbiorowości.
Tenmechanizmmawięccharakterdialogumiędzysubiektywnościąpo-
strzeganiaiinterpretowaniasądówkulturowychprzezczłowiekaaspołecz-
nymkontekstemjegodziałania.Cowięcej,jesttodialognakładającyna
człowiekapewienszczególnytypodpowiedzialności.Bezprzyjęciatejele-
mentarnejodpowiedzialnościdialogtakistajesięgrąpozorów,konfrontacją
nieuchronnieprowadzącądopatologii.Wtakimujęciuczłowiekzawszejest
uczestnikiemkultury,tkwiącwprocesiewzajemnychoddziaływańspołecz-
nejpraktykiinormweńingerujących.Poziomtegouczestnictwaistopień
świadomościmającharakterdynamiczny,zależnyodaktywnościwłasnej
podmiotu,wychowania,zadatkówbiologicznychorazcechspołeczności,
wktórejwzrasta.
Możnatuzadaćpytanie,czyposługiwaniesiępojęciemkulturydobada-
niażyciaszkołyjestpotrzebne,czyjestzabiegiembadawczouzasadnionym,
pożytecznympoznawczobądźpraktycznie.Wszczególnościzaś–gdyby-
śmykontynuowalizamiaropisywaniaszkołyprzezpryzmatjejkultury–
pojawiasiękoniecznośćodniesieniasiędoopozycji:kulturaszkołyajej
natura.Opozycjatabowiemnasuwasięwsposóbnaturalny,jakojedna
zdychotomiideszyfrującychobrazszkolnejrzeczywistości.
Szukającodpowiedzinatopytanie,zaznaczmynapoczątku,że„nicnie
jestwolneodkultury,aleteżjednostkiniefunkcjonująpoprostujakojej
zwierciadła”
11.TostwierdzenieJ.Bruneraprzywołujewspomnianąwyżej
społeczno-regulacyjnąkoncepcjękulturyzjejinterakcyjnościąsubiektyw-
nościczłowiekaiświataspołecznego,wktórymonżyje.Kulturajestprze-
strzeniążyciaczłowieka,przezktórąiwktórejzarazemmożliwastajesię
realizacjajegopotrzeb,aspiracji,planówżyciowych.Przezkulturęiwkultu-
rzeczłowiekuzyskujeszansęstawaniasiępodmiotemżycia:zaczynamyśleć
„osobieizasiebie”,budujeswojątożsamośćdziękiuczestnictwuwspo-
łecznejpraxis.
Uczeńwszkoleniejesttuwyjątkiem.Doświadczatychsamychmecha-
nizmówosobotwórczychpowstającychwsiecizdarzeńszkolnych.Tona
nimskupiająsięwpływyszkolnegoukładuwzorcówosobowych,szkolnych
normitradycji,ontakżeuczestniczywprocesierytualizacjiżyciaszkolne-
go.Współtworzyniektóreelementyszkolnejkultury,aleteżpodlegadziała-
niuinnych,wykazującychwłaściwościodniegoniezależne.Teelementy
11J.Bruner,Kulturaedukacji,Kraków2006,s.30.
