Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Popolachpłyniesmętnabaśń,omdlałych
kwiatówdrżącyton[1]
Wiosna1941rokubyławPustnickunaPrusachWschodnichdziwna
ismutna.Ptakimilczały,nawetkrzykliweotejporzerokużurawie
jakbyzapomniałyoswojejmisjiiprzecinałyołowianeniebolekko
słyszalnymłopotem.Łąkiniepodnosiłysiędosłońcanazbytśpiesznie,
kwiatywyrastałynanichtrwożliwie,jakbyprzeczuwająctrudnyczas.
DiabelskaGóra,którejobrysmajaczyłnadPustnickiemszarym
cieniem,spałazimowymsnem,niechcącpokrywaćsięzielonością.
Ludziemodlilisięwięcejniżzwykle,spoglądalizobawąwniebo,
poczymwracalidoswoichzajęć,wprzerwachpopijającswojemyśli
słodkimmeschkines[2].
Hildacodzienniewyglądałaprzezoknonadrogę,wnadziei,
żezobaczywreszcienaniejtego,któregowciążoczekiwała.
Wpamięcimiałajeszczemiłosneprzysięgiiobietnicęmałżeństwa
popowrociezfrontu.Czasoczekiwaniadłużyłsięzkażdymdniemtej
dziwnejwiosny.
PewnegodniaHildapoczułalekkieruchypodswoimsercem,jakby
uwięzionymotylłopotałskrępowanymiskrzydłami.Lęk,jaki
towarzyszyłtemuodkryciu,jakiporannemdłościbyłytaksilne,
żeHildamusiałatamtegowiosennegoporankapozostaćwłóżku.Nie
poszładoswojejcodziennejpracywedworzeGustawa
Heimanna[3],gdziebyłakucharką.Wiedziała,żejejzachowaniejest
bardzolekkomyślneiżepowinnaprzynajmniejuprzedzićswojego
pracodawcę,wierzyłajednak,żejejpomocnicaHelgaporadzisobie
zewszystkim.Leżącwniebieskiejpościeli,marzyła,żejejErich
doniejwraca,żeotoidąrazemprzezwieś,jakbychcącpokazać,
żełączyichwielkieuczucie…ŻemijajądomNeumannów,Bahrów,
