Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
cijeszczedważyczenia”–dodała.
Miałajedwabistą,dobrzenawilżonąinaprężonąskórę
szyi.Wyobrażałsobie,jakjąodciąga,apotemprzerywa
naczyniakrwionośne.Jakodchylajejgłowęnabok,
bykrewwydostałasięzjeszczewiększąswobodązjej
ciała.
–Naprawdę?–rzuciła.–Niemasznicwzanadrzu?
–Niemuszęmieć.
Blondynkaprychnęłacicho,apotemprzesunęłapalcem
poobwodzieczaszykieliszka,zktóregopiłabiałewino.
Piotrsięwzdrygnął.
–Niepowinnaśtegorobić–odezwałsię.
–Hm?
–Dotykaćmiejsca,zktóregopijesz.
Kobietazerknęłananiegokątemoka,poczymnagle
wsadziłakciukdojegoszklankiiprzysunęłająsobie.
Wzięłałykimująoddała.
–Nakażdymcentymetrzekwadratowymnaszychrąk
jestmniejwięcejtysiącpięćsetbakterii–powiedział
Langer,patrzącjejwoczy.
Byłyduże,zmieszankąpigmentówwywołującą
nierównomiernerozmieszczeniebarwnikówwtęczówce.
Takzwaneoczymieszanealboprzejściowe.Tebyły
jasne,piwno-zielone.Kołataławnichnieufnośćwobec
świata,aletakżejakieśprzekonanieotym,żeich
posiadaczkajestwstanieporadzićsobiezewszystkim,
cozrzucinaniąlos.
Jakżezłudne.
Piotrprzypatrywałsięimwmilczeniu,wyobrażając
sobie,jakostrysztychnożapowoliwyginarogówkę,
apotemprzebijająiźrenicę,byprzezsoczewkędostać
siędociałaszklistego.
–Czylijesteśjednymztych?–odezwałasię,wyrywając
gozzamyślenia.
Niebyłjednymzżadnych.Takobietaniemiałajednak
