Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁ1
1992
–Dlaczegoniemożemyiśćsame?
–Jesteśmyjużduże!
–Niktniejestzaduży,bysięustrzecwiedźmy–
odparłaprababciatonemnieznoszącymsprzeciwu.–
Ściemniasię,apozmrokunigdyniejestbezpieczniedla
małychdziewczynek.
Sylwiaspojrzałatrwożliwienasiostrę.Zawszepierwsza
miękłapodwpływem„strasznych”opowieści.Sara
jednakniedałasięzbyćbyleczym.
–Ciąglemówisz:wiedźma,wiedźma!Chcęwiedzieć,
coonatakiegorobi!
–Zjadaniegrzecznedzieci,topewne–odparłababcia
całkowiciepoważnymtonem.Weszławłaśniedopokoju
iodrazuzauważyła,żejedenzestojącychnakredensie
kwiatkówmasuchąziemię.–Zachwilębędzie
wieczorynka.Chceciejąprzegapić?
–Alemiałyśmyiśćnapoziomki...–Sarapoczuła,
żebabcianiedasięubłagać.–Obiecałyścienam!
–Pójdziemy,alejutro.ZMarzenąiMirkiem.Oniteż
pójdą.
–Iwtedywiedźmanasniezłapie?–spytałaSara
zaczepnie.Sylwiaspojrzałazpodziwemnastarszą
siostrę.
–Nie,bobędziejasno,aonanajwiększąmoc
mawnocy.
Sarazapamiętałatesłowa.Alepotemzrozumiała,
żeprababcia,zazwyczajwszystkowiedzącaiznająca
odpowiedzinakażdepytanie,myliłasięcałkowicie.
***
