Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Nigdyniesądziłam,żekiedykolwiekprzyjdętutajdobrowolnie
–odzywasięSophie.
Jejgłosniesiesięechempopustychkorytarzach.
–BezwstrętnejgębyJohnsonjesttutajnawetznośnie–zauważa
Max.
–Niepodobacisię,jakcodziennienadzieńdobrywitacięspecjalną
dawkąswojegoDNA?–pytam.
–Baaaardzozabawne,dupku.
–Myślałem,żeciętokręci.
JohnsonuwzięłasięnaMaxa.Albotoonuwziąłsięnanią.Jużnie
dokońcapamiętam,odczegosiętowszystkozaczęło.Aleitak
najważniejszyjestrezultat,czyliichwzajemnaniechęćifakt,
żenamatematycechłopakmusisiedziećwpierwszejławce.
NanieszczęścieMaxaJohnsonmachybajakiśproblemzezgryzem
ipodczaslekcjilubiobrzucaćludziśliną–awszczególnościtych
naprzodzieklasy.
–Niemyśljużwięcej,bocitoniewychodzi.
Nocneświatłowpadadoszkołyprzezznajdującesięprzysuficie
okna.Dziękitemubeztruduodnajdujemydrogęnabasen,który
wyglądajakztaniegohorroru.Któryśzpierwszakówoberwiejutro
zato,żepozajęciachnieposprzątałpianek.Teterazwalająsię
popodłodze,jakbyktośopuściłtomiejscewwyjątkowympopłochu.
–Przepraszam,comówiłeś?Bodotarłodomnietylkojakieś
bezsensownepierdolenie–mówię,zsatysfakcjąobserwując,jak
kumpelwykrzywiatwarzwdziwnymgrymasie.
Maxwyciągarękę,apotembezskrupułówpopychamnie
wkierunkubasenu.Kompletniesiętegoniespodziewamijużchwilę
późniejjestemcałkowiciezanurzonywwodzie.Wtymmiejscudno
jestnaprawdęgłęboko,dlategozanimudajemisięwypłynąć
napowierzchnię,mijatrochęczasu.
