Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Ontutozrobił,wiesz?Tugoznalazłem”.Nie!Chłódszkła,smak
wina,gorącowprzełyku.
–Iwydałeśtyleconabiletautobusowy–powiedziałaZuzanna.
–Opłacałosię.
NiewrócilijużdoPragi.Zostaliwmieszkaniu,przystole,przy
smukłychkieliszkachwypełnionychmorawskimwinem.Milczenietym
razembyłociepłe.Tykałzegar.Nasyceni,rzucalisobieleniwe
uśmiechy.OdnalazłpodstołemdłońKrzysztofa.Tenzamknąłjego
palcewswoich.Białyból.
–Mamuś,tobyłobardzodobre.
–Masznaprawdęniedużewymagania.
–Jesteśdziśbardziejcierpkaniżtowino!–rzuciłArtur.–Ale
kochamcięizatętwojąkąśliwość!
–Naprawdę?–Zuzannazmierzyłagospojrzeniem.
Krzysztofwstałizacząłzbieraćtalerze.Nielubiłrozmów
ouczuciach.CzasamiodpychałJakubaijegomiłość.Talerzbrzęczał
otalerz,dzwoniłysztućce.Kolacjasięskończyła.Nakrytystół
przypominałswojąwłasnąparodię.
–Krzyś,japosprzątam.
–Siedź,Artur.Teżmogęsiędoczegośprzydać,tonadalmójdom.
Jakonpotrafiłranić!Krzesłozrobiłosięniewygodne,Jakub
zatęskniłzażyletką.„Jacob,cośtyzrobił?Cotojest?Dlaczego,co…
Jacob!”Byłtutylkogościem.„Mamuś,pamiętaszKubusia?”,spytał
Krzysztoftamtegodnia,gdywybralisiędoZuzannynaherbatę.
„TrochęzadużyjaknaKubusia”.„Dobrywieczór,paniZuzanno”.
„Cześć,ArturHnat”.„JakubWinkler”.Jakubzauważyłśladysosu
naobrusie.Pomyślałokrwi.
–Krzyś,napijeszsięjeszcze?–spytałArtur,gdyKrzysztofwrócił
dostołu.–Aty,Jakub?–Napełniłkieliszki.Winowprzytłumionym
świetlezdawałosięczarne.
