Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
opadająceobfitymifalaminaczołowłosysugerowały,
żeichwłaścicielbardziejdumnyjestzeswej
powierzchownościniżzintelektu.Ibyćmożecałkiem
słusznie,choćbynajmniejniesprawiałwrażeniagłupca.
Portretznajdowałsięwmychrękachniedłużejniż
dwieminuty,kiedypowróciłapaniGraham.
–Totylkoktośwsprawieobrazów–powiedziała
przepraszająco.–Poprosiłam,żebyzaczekał.
–Obawiamsię,żeoglądającdzieło,któreautorka
postanowiłaskierowaćpłótnemdościany,pozwoliłem
sobienaogromnezuchwalstwo–zacząłem–aleczy
mogęzapytać…
–Istotnie,to
było
zpanastronyzuchwalstwo,sir.
Iproszęmnieniepytaćotenobraz,bowiempańska
ciekawośćitakniezostaniezaspokojona–odrzekła,
próbujączłagodzićcierpkośćswoichsłówuśmiechem.
Jednakrumieniec,którywystąpiłnajejpoliczekiogień
płonącywjejoczachpowiedziałymi,żewrzewniej
gniew.
–Chciałemtylkodowiedziećsię,czynamalowała
gopanisama–powiedziałemurażony,kiedy
bezceremonialniewyrwałamiobrazzrąk.Odkładając
gonaswojemiejsce,postawiłagotak,jakstałwcześniej
–płótnemdościany,anastępniespojrzałamiwtwarz
iroześmiałasię.
Leczmniewcaleniebyłodośmiechu.Udając
obojętnośćipozwalającRosenachwilęrozmowyzpanią
domu,odwróciłemsiędookna,bywyjrzeć
naspustoszonyogród.Wkrótcejednakoznajmiłem
siostrze,żeporajużiśćiuścisnąwszyrączkęmałemu
dżentelmenowiorazskłoniwszysięchłodnodamie,
ruszyłemdodrzwi.PożegnawszysięzRose,paniGraham
wyciągnęładomniedłońiuśmiechającsiędoprawdy
czarująco,rzekłałagodnymgłosem:
–Niechnadpańskimgniewemniezachodzi
