Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Hm,wsumietonie–powiedziałgospodarz.–Aco,myślipani,
żejestchory?
Wpowietrzuzawisłoniespodziewanenapięcie.Pokilkusekundach
Izarzekła:
–Myślę,żetoniejestkogut.
Edwinspojrzałzniepokojemnaswojegopupila.
–Nojaknie?–spytałpanBolekispojrzałnaptaka.–Przecież
widać.
Lekarkarozejrzałasię,wzięławidłyizbliżyłasiędogrzędynaich
długość.Tępymkońcemsięgnęładostworzenia,którełypnęłonanią
czujnie.Ostrożnieuniosładogórypióranajegobrzuchu.Cośbłysnęło
podspodem.
–Skarby–powiedziała.–Toniekogut,toaitwaras.
–Ajwa-co?
–Inaczejlatawiec.Drakonid,któryudajekoguta.
Chłopakoblizałnerwowousta,spoglądająctonaojca,tonalekarkę.
–Dra…znaczy:smok?!–zdumiałsięmężczyzna.–Skąd
todziadostwosiętuwzięło?!Jakietojestgroźne?Pozabija
miświniaki?
Odstronystworzeniadobiegłodgłosjakbyprzeciągłegogdaknięcia.
Izacofnęławidłyizrobiłakrokdotyłu.
–Aitwarasyniesąagresywne.Podpewnymiwzględamibywają
pożyteczne.Trzymajązdalekawszelkieszkodniki…
–Tyletoikotpotrafi!Dajcieminosiekierę,tojagostądzaraz…
–Nie!–krzyknąłnatychmiastEdwin,stającmiędzyojcem
adrakonidem.
–Tobardzozłypomysł–rzekłaIza.–Aitwarasysąznatury
złośliwe.Jeślisięgopoprostuzaatakuje,możesięodpłacić
podpaleniemdomostwa.Trzebasiędotegozabraćwodpowiedni
sposób.
Mężczyznazamachałrękomawpowietrzu.
–Jak,mamrycerzazawołać?!
–Niechpannicnierobinawłasnąrękę–przestrzegłagolekarka
poważnymtonem.–Cośtakiegobędziewymagałostarannie
zorganizowanejakcji.Skontaktujęsięzkimtrzebaizobaczymy,
comożemyzrobić.
–Proszę,niechpanipopyta–powiedziałbłagalnymtonem
gospodarz.Przysunąłsiędochorejmaciory,jakbychciałwłasnym
ciałemosłonićjąprzedzagrożeniem.
–Aleonnicnierobi!–Edwinstanąłtużobokgrzędy.Latawiec
