Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Kingasyknęłacośniewyraźnieipostanowiła
zignorowaćdalszepytania.Skupiłasięnaróżowej
bransoletce.Dotknęłaniewielkichkamieniiwzięłagłęboki
wdech.
–Dzieci–powiedziaładotaksówkarza,przewracając
oczami–zawszecośprzekręcą.
Nieodpowiedział.Pokiwałgłowąiwłączyłlewy
kierunkowskaz.
–Jesteśmynamiejscu–oznajmiłpochwili,aKinga
czuła,jakulgawypełniacałejejciało.–Dzieci
tonajwiększyskarbikażdyrodzicjekocha.–Wąsaty
taksówkarzuśmiechnąłsięłagodnie,coKingę
przestraszyłonatyle,żeniemalwypchnęładzieci
zczarnegomercedesa.
–Akiedytyumrzesz?–zadałapytanieLena,kiedy
weszlidodomu.
Kingazdjęłamarynarkęiodwiesiłająnadrewniany
wieszak.Spojrzałanaośmiolatkę.Wzięłagłębokiwdech
ikucnęłaobokdziewczynki.
–Jeszczenieteraz,aniołku–odpowiedziaładrżącym
głosemiprzymykającoczy,wyciągnęłaramionawstronę
Leny.Zamiastdelikatnegociałkapoczułajednaklekko
puchatąfakturęnapoliczku.
–Alejakumrzesz,topowiesz?
Kingaczuła,jakłamiesięjejserce.Wiedziała,
żepogrzebdziadkaprzywołatematyśmierci
iprzemijania,jednakniebyładokońcaprzygotowana
natakierozmowyzdziećmi.
