Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
czasu,zanimzaczniesiępieprzyć.
Izacerowałajegoskarpetki.
– Cześć,kochanie.– Pocałowałjąwpoliczek.
– Piłeś.
– Dwakieliszkiwfabryce.
Podszedłdokuchenki,podniósłpokrywkęiuniósłchochelkę.
Nabrałzupyjarzynowejiwziąłłyk.
– Natalerzsobienalej.Niejedzwtakisposób.
– Uwielbiamjarzynową.Jeszczejakjestbrukselka,tomógłbym
zjeśćipięćtalerzy.
Izaodłożyłaskarpetkęzwbitąigłąnastół.Podeszładoszafki,
wyjęłazniejtalerzipostawiłagonablacie.Nawrockiwlałsobiedwie
chochlezupy,poczymusiadłprzystole.
– Ajakibyłpowódpicia?– spytałaIza,wracającdocerowania.
– Dwieciężkiesprawy.Jednatrudniejszaoddrugiej.
– Makabryczne?Jeślitak,oszczędźmiszczegółów.
– Codzisiajrobiłaś,jakwróciłaśzpracy?– zmieniłtemat.
– Ugotowałamobiad,poprasowałamciuchyizaczęłamprzeglądać
twojeskarpety.Jaktytorobisz,żecodrugaparamadziury
napalcach?
– Niemampojęcia.– Uśmiechnąłsię.– Oddzieciakatakmiałem.
Matkacochwilasiedziałazigłąicerowała.
Izapokręciłazniedowierzaniemgłową.Znówodłożyłaskarpetkę
ispojrzałamuwoczy.
Czuł,żezarazpowiemuto,cowielerazyjużsłyszał.Spodziewał
sięnadchodzącegorozstania.
– Okresmisięspóźnia– powiedziała.
Zaskoczonyodłożyłłyżkęiująłjejdłoń.
– Możecośźlepoliczyłaś?
– Nie.Zrobiłamtest.Jestemwciąży.
