Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
JoannaŁukowskaRW2010
Nieznajomizparku
DoktorClayMacAlisterznajdowałsięwstanienajwyższegowzburzenia,amówiąc
krótko,byłpoprostuwściekły.PrzenosiłwzrokzeswojegobrataStevenanajego
żonęMarięiniemógłuwierzyćwłasnymuszom.
–Czywyjużdoresztyzwariowaliście?!Chybatylkototłumaczycelwaszejwi-
zyty!–krzyczał.–Niemamzielonegopojęciaowychowywaniudzieci,szczególnie
zaśmałychdziewczynek.Chybacośwamsiępomyliło;jestempsychiatrą,aniepsy-
chologiemdziecięcym.Dotegojestemnieznośny,marudnyiokropniezajęty.Nicjej
niemogęofiarować,no,możezwyjątkiemdachunadgłową–zadrwił.
–Iwłaśnieotonamchodzi–szybkopodjęłatematjegobratowa.Zdawałasię
zupełnieniezrażonaniechęciądoktora.–Mybędziemyterazstalewpodróży,bez
żadnychkonkretnychplanów,przenoszącsięzmiejscanamiejsce.Toniejestodpo-
wiednieżyciedladziecka.Onapotrzebujejakiejśstałości,domu,przyjaciół,
szkoły…
–Notak,ale…
–Clay,proszęcię.–Stevenniepozwoliłmudokończyć.–Jesteśnasząjedyną
nadzieją.Będziemywasodwiedzaćtakczęsto,jaktotylkomożliwe,aJuliatotakie
grzeczneiniekłopotliwedziecko.Prawda,kochanie?–zwróciłsięzuśmiechemdo
córki.–Obiecajmi,proszę,żebędzieszgrzecznądziewczynką.
–Tak,tato.Będę–odpowiedziałacicho.
–Hmm.Może…Samniewiem.–WbrewsobieMacAlisterniechciałzbyt
ostrąodmowąsprawićprzykrościtejmałej.–Apoco,dodiabła,wogólemusicie
wyjeżdżać?!
SteveniMariaspojrzelinasiebieiuśmiechnęlisię.
–Musimy,aleteż…poprostuchcemy–odpowiedziałaniebezpewnejironii
Maria.–Stevenjestzmęczonyiznudzonypracąwredakcji,ajaodgrywaniemroli
przykładnejpanidomui–tuzprzepraszającymuśmiechemspojrzałanacórkę–
4
