Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
niemog​łanawetoddychać.
Uśmiechnąłsiędoniejtymswoimuśmiechem,który
byłodzawszeprzeznaczonytylkodlaniej.Nigdynie
obdarzyłnimżadnejinnejdziewczyny.
–Haneczko…–Miałwzwyczajutakpieszczotliwie
doniejmówić.
Chciaładoniegopodbiec,przytulićsię,alerozłożyłręce
wbezradnymgeście,zesmutkiemnatwarzyzaprzeczył
ruchemgłowyipowstrzymałją.Wtedyzrozumiała.
–Tosen…?–zapytałacicho.
Skinąłgłową.
–Niemogęciędotknąć?
–Nie…Nietymrazem…
–Ainnym?Będęmogłajeszczeciękiedyśdotknąć?
Innymrazem?
Wzruszyłramionamiiznowurozłożyłręce.
–Jaktamjest…?–zapytała,wpatrującsięwjego
najdroższątwarz.
Zdawałsięjaśnieć,byłtakipiękny.Sercebiłojej
szybko.
–Chyba…spokojnie–odpowiedziałzwahaniem.
–Dobrze?–chciaławiedzieć.
Skinąłgłową.
–Tęsknięzatobą.–Tylemiałamudopowiedzenia,ale
naglewjejgłowiezapanowałapustka,wypełniała
jąjedynietabezdennatęsknota.Takbardzopragnęłasię
doniegoprzytulić,zanurzyćsięwjegoramionach,poczuć
jegozapach,smakustnaswoichwargach…Takbardzo
otymmarzyła.
–Jateż,kochanie–odpowiedział.–Imartwięsię
ociebie.