Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Spojrzałznównazegar,którynadalwskazywał
dwudziestądrugątrzydzieścidziewięć,więcwciążmiał
osiemminut.Dokładnieosiemkrótkichminut.
Potemzakończyswojeżycie.
Miejscewybrałidealnie.Otejporzeniejeździły
pociągipasażerskie.Następnytakipociągmiałsię
pojawićdopieropółgodzinyposkładzietowarowym,
naktóryczekał.Odrobiłlekcje.Przezkilkaminionych
miesięcyprzekonałsię,żeotejwłaśniegodzinie
wczwartkowywieczórnaperonieniemażywego
ducha.Zacząłtosprawdzać,gdybóliszokzamieniłysię
wodrętwienie.Gdytylkopodjąłdecyzjęozakończeniu
swojegożycia,wiedział,żemożetozrobićwyłącznie
wjednymmiejscu.Miejscu,którewszystkozmieniło.
TonatymperonieChrisuświadomiłsobieniegdyś,
żejestzakochany.
Akiedyporazpierwszyodtamtegoczasuznów
stanąłwtymmiejscu,siłąwolimusiałsiępowstrzymać,
byodrazuniezrealizowaćswojegoplanu.Tyle
żewówczasbyłśrodekpopołudnia,naperonieprócz
niegoznajdowałosiękilkoropodróżnychiwszyscy
bylibyświadkamijegośmierci.Niepotrafiłpogodzićsię
ztąświadomościąijużwiedział,żetomusinastąpić
wnocy.
Każdegoczwartkuwracałnatenperon,bywybrać
najbardziejdogodnymoment.Ażpewnegowieczoru,
gdydotarłtamniecopóźniejniżzwykle,usłyszał
niosącysięposzynachodległyłoskotidomyśliłsię,
żetoniemożebyćosobowy.Kiedypociąggomijał,
policzyłwagony,abyłoichczterdzieścidwa.Liczył
jekażdegotygodnia.Czasamizdarzałosięichwięcej,
