Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
niedawnychbombardowań.Mijalirumowiskaidoły
pobombach.„MeinGott,otokolejneokaleczonemiasto
ikolejniludziepozbawienidachunadgłową”–Włodek
zaczynałsięzupełnierozklejać.Cosięznimdziało?
Czuł,żejegowzruszeniejestsprawkążony.Toona
zdjęłazniegopancerz,którypodczaswojnychronił
goprzedwspółczuciemdlaludzkiegonieszczęścia.
–PanznaLondyn?–Trzydziestoletnimężczyzna
wpodniszczonejmarynarceniedawałzawygraną.
Włodekwzruszyłniegrzecznieramionami.
–Będęmusiałgopoznaćnanowo.Tylezniszczeń,
tysiącezabitych.
–Tysiące–prychnąłcywil.–Unaszginęłyprzecież
miliony–przelicytował.–Cooniwiedząoprawdziwej
wojnie?
WysiedliprzyVictoriaStation.Włodekwmieszałsię
wtłumprzechodniówizniknąłtakszybko,żecywiltego
niezauważyłispoglądającnawszystkiestrony,
bezradniekręciłsięwokół.Zabawnywidok,ale
Włodkowiwcaleniebyłodośmiechu.Domyślałsię,kto
wysłałtegomężczyznę.Postanowiłjeszczechwilę
odczekać,zanimruszywdalsządrogę.Kupiłgazetę
ikartępocztową,apotemwstąpiłdopubu.Mijając
lustro,wzdrygnąłsię,ztrudemsięrozpoznając.Jego
wyglądnajbardziejzmieniłoubranie:grafitowy,typowo
angielskikapelusziszarygarniturzprzedwojennej
wełny,którejdotykprzypominałmuoutraconym
naWileńszczyźniepłaszczu.Zakuptakiegostroju
nakartkiodzieżowewyniósłbyzpewnościątrzydzieści
zczterdziestupunktów,jakieotrzymywałosięwAnglii
nacałyrok.
Zadowolonyzeswejdobrejpamięcipoprosiłopiwo
iwówczasjegodobrynastrójzniknął.Barmanmówił
takimslangiem,żetrudnogobyłozrozumieć.
Przestraszyłsię.Czyżbyjegoangielskibyłażtak
przestarzały?NaszczęściewymowaWłodkaniezdziwiła
Anglika.Zpewnościąprzywykłdoobcegoakcentu.
Wszędziebyłopełnocudzoziemców:Amerykanów,
Kanadyjczyków,Polaków.
