Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
WSTĘP
9
ści:naznaki,mówiączgrubsza,któreuznajesięzaważniejszeodnośników,
materiałów,urządzeń”
.(Debray,2010:165).Nagrunciemediologiinatomiastnie
możnaoddzielićznakówodnośników,urządzeńzapisywaniaiobiegu.Badaona
materialnyaspektkomunikacji,uznając,żeurządzeniatechnicznesąniemniej
ważneniżznaki.TakwięcflMediologrozpoczynaswąpracę,gdysemiologjużją
zakończył”
.(Debray,2010:166).Moimzdaniemdotyczytotakżemedioznawcy.
Podobniejakpoprzedni,takżetentomskładasięzdwóchczęści.Pierwsza
przedstawiasposób,wjakitraktujęhistoriękomunikacji,awięcprzyjętywramach
wykładuparadygmatbadawczy.Systemysemiotyczne,omówionewtomiepierw-
szym,sątuujętewkategoriachmediów.Następujeprzytymzasadniczazmiana
rozłożeniaakcentów.Poprzednio,gdyprezentowałemzakreszjawiskujmowanych
wrozważaniachnadprocesamikomunikacjispołecznej,przedstawiłemogólną
charakterystykętakichpodstawowychmediów,jakciało,językczyrzeczy.Dlatego
przyjąłemperspektywęsemiologiczną,najbardziejprzydatnądlazarysowaniaich
konstytutywnychcech.Wniniejszymtomieniemamnatomiastnacelumożliwie
szerokiegoomówieniacechposzczególnychsystemówznakowych,leczprzedsta-
wieniemechanizmówdecydującychoprzebieguewolucjikomunikacjispołecznej.
Przyjmujętuperspektywęmedioznawczą,skupiającsięnamaterialnych,anie
znakowychaspektachmediów.Koncentrujęsięprzytymnatychmediach,które
sąnośnikamisłowalubobrazu,awięcsłużąichdyfuzji.Separacjaczyłączenie
obutychsystemówsemiotycznych,realizowanieichwformieaudialnej,wizualnej
lubaudiowizualnej,torozwiązaniawywierającerozstrzygającywpływnaprocesy
komunikacyjne.Dodajmydotegorozwójśrodkówtransportuzwiększającyru-
chliwośćprzestrzenną,awięciliczbęinterakcjibezpośrednich(twarząwtwarz),
wtrakciektórychwykorzystujesiętakżeciało,prozodięczyubiór.Trzebateż
wziąćpoduwagęrozwójarchitekturystwarzającejprzestrzenneramykomuni-
kacjibezpośredniej.Takwięcrzeczywtomiepoprzednimomówionejakojeden
zsystemówsemiotycznych,wczęścipierwszejniniejszegotomuujmowanesą,
zgodniezparadygmatemdeterminizmutechnologicznego,jakomediabędące
jednymzaktorówspołecznychorazczynnikiemwspółdecydującymorozwoju
kultury.Ciało,któreprzecieżrównieżmożnaująćjakomedium(podobniejak
pismo,drukczyfilmujmowanesąwkategoriachsystemówsemiotycznych)jest
wtymprzypadkuotylemniejistotne,żenieonobyłoczynnikiemsprawczym
przemian–byłynimtechnologieflprzedłużające”ciało.Zarysowujęwtejczęści
pracyprzebiegprocesówrozwojowych,proponującichperiodyzację,określającą
zarazemstrukturęwykładuhistoriikomunikacji.
Wdrugiejczęścitomu(wstrukturzewstępudopojedynczego,autonomicz-
negoopracowaniabyłabytoczęśćpoświęconaomówieniuźródełistanubadań)
wyjaśniam,najakiejpodstawieformułujęswetezyidzielęsięwątpliwościami
codomożliwościpoznania,zwłaszczaprzeszłej,rzeczywistości.Historykjest,
zewzględunaspecyfikębazyźródłowej,zmuszonydoformułowaniahipotez
