Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Jeffodprowadzapolicjantówdodrzwi,aleStellanie
wstaje;wśrodkuażsięgotuje.Spoglądanaśnieg.Słyszy
uprzejmy,zdawkowyśmiechpolicjantów:wtensposób
bialiludziesiężegnają,cojeszczebardziejjąrozsierdza.
–Cholera,taksięprzestraszyłem,kochanie–mówiJeff,
wróciwszydoStelli.Obejmujejądlaotuchy,aledodajejej
tylkosobie.–Jakzobaczyłemprzeddomemwóz
policyjny...Chryste,wżyciutaksięniebałem.
Stellasiedzibezruchu,pozwalasięobejmować.
–Wiem,cowidziałam–mówipochwili,wiedząc,
żewypadatokrnąbrnie.Żałośnie.
–Wiem,kochanie.Alemoże...–Jeffmilknie,apochwili
zastanowieniadodaje:–Ktowie,coto,dodiabła,było?
–Ja.Jawiem–mówiStella,potemściszagłos,bynie
zbudzićdzieci.–Wiem,cowidziałam,Jeff.
–Tak,tak.Aleonimająrację,prawda?Tomało
prawdopodobne.
–Ale...
–Gliniarzewiedzą,comówią,Stell.Przecież...–Jeff
znówmilknie,naprawdęsięstara.Siadaobokniej,patrzy
jejwoczy.–Wiesz,Stello,może...takjakby...cośztego
cisięprzyśniło?–Terazionmówipytającymtonem.–
Niespałaśnajlepiej,Adammarudził,boząbkuje,prawda?
Stellawstaje,buzujewniejzłość.Chwytatewszystkie
durnekubkipokawie,zanosidokuchni,wkładadozlewu
iszoruje.Odstawianasuszarkę,zaczynawycieraćblat.
Jeffsiedziprzystole,czeka,ażStellasięodezwie.
–Janiezwariowałam–mówionawkońcu.
–Nietwierdzę,żetakjest...Nikttakniemówi.
Poprostumyślę...–Jeffziewa.
Stellawidzi,żeniechcetegorobić,aleziewa.Jesttak
późno,żewłaściwiejużwcześnie.Tylegodzinczekała
