Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
MariaKępińskazwnukiem,któryłasiłsiędoniejjakkot.
–Babuleńko,wpiszmitutajjakieśsłówka.
–Piękneczyprawdziwe?
–Aniemogąbyćitakie,itakie?–Chłopiecwbiłwzrokwswoje
niewidzialnemyśli.
–Mogą,mogą.Adotegojeszczepełnedydaktyzmumoże?
–Acototendadyktyzm?
–Kiedyś,Antoś,zrozumiesz.Dajtenkajecik,możecośwymyślę.
Alboniechstryjpomoże.
–Nie,mójwpiszatrudnybybył,niemampodejściadodzieci
–wypaliłbratTadeusza,doktorLeonKępiński,którywłaśniewszedł
dosalonu.
Cóż,babciabyłazdananawłasnąinwencjęalbopamięć.Wzięła
dorękizdobnepióro,zamoczyłajewkałamarzuikaligraficznym
pismemskreśliła:
Pracujzawszejaktepszczółki,niezaniedbujswojejszkółki,
byosiągnąćświatasławyibyćczłowiekiemdoskonałym.Życzyzserca
babciaMarya.
–Babciu,alepszczółkimajążądła.Jateżmambyćtakigroźny?
–Isłodkijakmiód.
–Izdrowyjakpropolis,kitpszczeli–zwróciłsiędobratankastryj
Leon.Usiadłobokniegoizerknąłdopamiętniczka.–Och,jakie
wyzwania:światowasławainadludzkadoskonałość.Mamo,niech
mamanieprzesadza,bosięnaszuczniakzniechęciizostaniejakimś
włóczęgąalbokimśwtymrodzaju.
–Otosię,Leoś,nietroskaj.ZBożąpomocąwszystkosię
dazrobić.
–No…–mruknąłdoktor–jeślihistoriapozwoli…
LeonKępińskizapatrzyłsięnawiszącynawprostniegoniewielki
obrazolejnyprzedstawiającytrzyłodzienaspokojnymmorzu
