Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ześmierciąporuszyłogodużobardziej,niżbysobieżyczył.
Czuł,żesięgarbi,więcgwałtowniewyprostowałplecy.
Postanowił,żespróbujeprzezwyciężyćokrutne
przygnębienieaktywnościąruchową.
Dziarskoprzeszedłprzezkładkę,pożegnałsięzLéblovą
iwyszedłzogrodunadrogę.Laspowolizrzucałciemny
płaszczinabierałwyraźniejszychkonturów,wnieśmiałym
świetledniamożnabyłojużrozpoznaćkształty
fruwającychmiędzykoronamidrzewptaków–wron,może
kawek.Ichkrzyknieprzyjemnierezonowałwczaszce
Mariána.
Skierowałkrokiwstronęstojącegonieopodalmłodego
mężczyzny.Należałdoekipytechnikówinatychmiast
zapadałwpamięciswoimrozmówcomzdwóchpowodów.
Popierwsze:nosiłokularywbardzogrubychidotego
turkusowychoprawkach,podrugie:dysponował
sympatycznąiraczejrzadkąwśródtechnikówcechą–był
człowiekiemrzeczowym,leczjednocześnieobdarzonym
fantazją.
–Codlamniemasz,Rudolfie?–zapytałkrótkoMarián.
–Pogodabardzoułatwiłanamzadanie.Starawarstwa
śniegubyłajużsilniezmarzniętaidopierowczoraj
napadałynowetrzy,czterycentymetry.Wszystkieślady
sąświeże.–Rudolfzatoczyłrękąłuk,wskazującteren
odgrodzonytaśmąpolicyjną.Zataśmą,wświetle
reflektorówwidniałyśladyopon,częściowowypełnionejuż
środkiemdotraseologii.
–Jakświeże?
–Zostawiłjesamochód,któryprzyjechałtuwczoraj
pojedenastejwieczorem.Mniejwięcejotejporzeprzestał
padaćśnieg.
–Mamytylkojednoauto?
–Natowygląda.Zjechanegumy.Przyturlałsięzdołu.
