Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
bytrzymanojewpozycjistojącejipodrzucanodogóry,jakbypodskakiwało.
Niezależnieodtego,czyleżynaplecach,nabrzuszku,czyteżsiedzinaswoim
wysokimkrzesełku,musistalecośtrzymaćwrączce.Potrafijużnietylkowyciągnąć
jąwkierunkupożądanegoprzedmiotu,lecztakże,jeślitylkonieznajdujesięonzbyt
daleko,niezgrabniegouchwycić.Najbardziejprawdopodobnejest,żepodniesie
godobuzi.
(Kiedyleżynaplecach,chwytarękamiiwkładadobuziswojąstopę–bezwątpienia
osiągnięciedużejmiary!)
Dzieckowtymwiekupotrafinietylkochwytaćprzedmioty,aleteżprzekładać
jesobiezrękidoręki.Potrafispędzaćnatejczynności,którąnazywamytransferem,
długie,szczęśliwechwile.Możezzachwytemwalićrozmaitymirzeczamiostoliczek
przyswoimkrzesełku.
Potrafiwięcnaprawdęzabawiaćsięsamoprzezdługiczas.Nieznaczytojednak,
żenieinteresujesięludźmi.Dzieckowtymwiekujestjednostkąprawdziwiespołeczną.
Zradościąuśmiechasiędotych,którzynaniepatrzą,ijestzazwyczajbardzo
przyjacielskonastawionewobecinnychludzi,zarównoswoichbliskich,jakiobcych.
Odznaczasięmiłympołączeniemsamowystarczalnościiinstynktuspołecznego.
Złatwościąprzechodziodsamodzielnejzabawydoczynnościizachowańzwiązanych
zobecnościąkogośinnego.Słucha,gdysiędoniegomówi,szczególniezaślubiniski
głosojca,którywcześniejnapawałjelękiem.Przysłuchujesiętakżeswoimwłasnym
próbomwokalnym.
Dzieckowkażdejsytuacjiczujesiędobrze,gdyżwiekdwudziestuośmiutygodni,
podobniejakszesnastu,tookresznakomitejrównowagi.Wzorcezachowańiemocje
(któresamewsobiestanowiąwzorce)sądobrzezestrojone.
Jednakże,jakstwierdziłdrGessel,tenokresrównowagi,jakzresztąipozostałe,
makrótkiżywot.Zespółwzrostunieznapojęciaspoczynku.Nowewyzwania,nowe
napięciazwiązanezrozwojemszybkozaburząstanrównowagi,wytworzą
niestabilność,którazkoleiustąpimiejscanastępnemuetapowirównowagi.
Itak,wiekszesnastutygodnibył,jakjużwspominaliśmy,okresemdoskonałej
równowagi.Nowywysiłek–wynikającyzkoniecznościrobieniarzeczy,którychdotąd
sięniepotrafiło–doprowadziłwwiekuokołodwudziestutygodnidostanu
zdecydowanejnierównowagi.Dwudziestotygodniowedzieckopróbujenaprzykład,
leżącnabrzuszku,wciągnąćkolanapodsiebie.Nieudajemusięto.Próbujesamo
usiąść–itoteżmuniewychodzi.Wyciągarękęwkierunkuprzedmiotówistarasię
jechwycić–bezpowodzenia.Płacze,kiedymatkawychodzizpokoju.Zaczyna
odróżniaćswoichodobcych.
Wszystkotosprzyjapowstawaniufrustracji.Naszczęściemijaonamiędzy
dwudziestymczwartymadwudziestymósmymtygodniem,kiedydzieckoopanowuje
noweumiejętności.
Czterdzieścitygodni(ponaddziewięćmiesięcy)
Wiekczterdziestutygodnitokolejnyokresrównowaginadrodzerozwojudziecka.
Wdwudziestymósmymtygodniuzatrzymałosięononachwilęwtymcudownym
punkcie,kiedyumiejętnościdorównywałypragnieniom.Próbowałowielunowych
rzeczy–ale,jaksięwydaje,głównietych,zktórymimogłosobieporadzić.Byłotym
wzupełnościusatysfakcjonowane.
Stantenmijanaogółokołotrzydziestegodrugiegotygodnia.Dzieckojestbardziej
świadome,awskutektego–bardziejwrażliwe.Wiektrzydziestudwóchtygodnitotaki
moment,kiedynawidokobcychdzieckoreagujelękiem,anawetpłacze.Niejest
tokrokwstecz,leczwyniknowonabytejzdolnościrozróżnianiamiędzyznanym
anieznanym.
