Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
izarzuciwszymiręcenaszyjępowiedziała,żejestemtakaspokojna,
dobra,kochanaizupełniepodbiłamjejserce.
—Dbaszowszystkoitakajesteśpogodna,radosna!—ciągnęła.
—Itylerobiszbezzamętuanihałasu!Nawetztegotupotrafiłabyś
zrobićdomrodzinny!
Mojanaiwna,kochana!Niezdawałasobiesprawy,żewychwala
tylkosiebieizniezwykłejdobrociwłasnegosercamnietakwysoko
ocenia.
—Wolnozadaćcijednopytanie?—podjęłam,gdyzasiadłyśmy
wpobliżukominka.
—Jedno?Nawetpięćset.
—Wiesz,jakwielezawdzięczamtwojemukuzynowi.Czy
mogłabyśgoopisać?
Odgarnęłazczołazłocistelokiispojrzałanamnieztak
osobliwymi,roześmianymibłyskamiwoczach,żezdziwiłomnienie
wiemcobardziej—jejurodaczyzachowanie.
—Estero!—zawołała.
—Cotakiego,kochanie?
—Chcesz,abymopisałacimojegokuzyna?
—Tak.Przecieżnigdygoniewidziałam.
—Jateżnigdygoniewidziałam.
Todopierohistoria!
RzeczywiścieAdaniewidziałagonigdy.Byłamałymdzieckiem,
gdyjejmamusiaumarła,alepamiętadoskonale,iżmamusiaprawie
zełzamimówiłaotymkuzynieijegoszlachetnejszczodrości,
twierdząc,iżtoczłowiek,któremumożnaufaćbardziejniż
komukolwiekinnemu.ToteżAdaufałamubezgranic.Przed
niewielomamiesiącamikuzynJarndycenapisałdoniej„szczery,pełen
prostotylist“—jaksięwyraziła.Wysunąłrealizowanyobecnieprojekt
idodał,że„takistanrzeczymożezczasemwygoićranyzadaneprzez
nieszczęsnyproceswsądziekanclerskim“.Odpisałaprzyjmując
propozycjęzwdzięcznością.Ryszardotrzymałbardzopodobnylist
iodpowiedziałtaksamo.Onprzynajmniejwidziałtegokuzyna
—widziałtylkoraz,wszkolewWinchester,przedpięciomalaty.
PowiedziałAdzie,gdypierwszyrazzobaczyłamobydwojeprzed
