Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Kufa!–zawołałchłopieczrozpacząwgłosie.
–Zamknijsię!–Usłyszałtużprzyuchuipoczułtwardeuderzenie
pistoletemwskroń.
Spodrozciętejskórywypłynąłwąskistrumyczekkrwi.
–Czymamywreszcie,kurwa,jasność?–wycedziłprzezzębyłysy,
zerkającnaEdytę.–Dotarło?Żartysięskończyły.Jeślibędziesz
współpracować,atwójmążnieokażesięostatnimłajdakiem,
tonikomunicsięniestanie.Decyzjanależydociebie.Ioczywiście
doniego.Aterazwsiadajzakierownicę–dodał,wskazując
namondeo.
Zauważyła,żetrzęsąmusięręceicochwilęnerwowomrużyoczy,
jakbyraziłogogasnąceświatłodnia.Wyglądałnachorego,pod
oczamimiałsinecienie,analanatwarzzrobiłasięnagleupiornie
blada.Pomyślała,żezwariował,jeślimusięzdaje,żetymprzegniłym
autemdasięjeszczegdzieśpojechać.Spróbowałaschylićsię
potelefon,alewrzasnął:
–Zostaw!Niebędziecidoniczegopotrzebny.Dokontaktów
zeświatemmaszterazmnieitamtegokretyna.Aleuwierzmi,
jajestemdlaciebieznacznielepszymrozwiązaniem.
–Czegoodnaschcecie?
–Dowieszsięwswoimczasie.Naraziemusisznasbezwzględnie
słuchać,jeślichcesz,żebymaływróciłdodomuwjednymkawałku.
Torebkęikluczykiodtoyotypołóżgrzecznienatrawieoboktelefonu.
Powoli.Potemładujsiędosamochodualbostrzelęgnojowiwnogę,
takjakkundlowi.
Niezamierzałaryzykować.Delikatniezsunęłazrękipasektorebki,
żebynierozdrażnićbandzioragwałtownymiruchami,izostawiła
jąnaziemiwrazzkluczykami.Pocieszałająmyśl,żeprzecieżGrześ
teżmatelefon,oczymtenświrnajwyraźniejniewie.Zpewnym
trudemuchyliłazdezelowanedrzwiczkiiusiadłanazapadniętym
fotelu.
Wnętrzefordaśmierdziałowżartymnaamenbrudeminikotyną.
Edytaopuściłaszybęidopierowtedyzatrzasnęładrzwi.Wtymczasie
łysywepchnąłGrzesianaprzedniesiedzenieobokniej,asamulokował
siętużzanim.Żebyniemiałagłupichpomysłów,pistoletprzyłożył
dooparcia,mniejwięcejnawysokościnerekdziecka.Przykazał
imzapiąćpasyiczekać.
–Wszystkodobrze?–szepnęładosyna.
Stwierdziłazulgą,żekrewzjegoskronijużniecieknie.Rozcięcie
okazałosięniedużeidośćpłytkie.
