Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Alejakietomaterazznaczenie!Przecieżniejedliśmy
orzechów!–parsknąłem.
Michałnaglesięożywił.Złapałsięzabrodę,jakbycoś
muprzyszłodogłowy.
–Coonjadł?–zapytał,aleniktmunieodpowiedział.
Wszyscybyliśmycałyczaswszoku,więctakie
przyziemnepytaniekompletniedonasniedotarło.
–Nocoonjadł,docholery!?–krzyknąłdodziewczyn.
Elizaspojrzałanaziemię,tam,gdzieleżałporzucony
talerzSeweryna.
–Sałatkę,takjakwszyscy–stwierdziłaspokojnie.
–Ktojąrobił?!–Michałbyłcorazbardziej
zdenerwowany.
–Anetaprzygotowałażarcie.–Elizaspojrzałanaswoją
koleżankę,któraterazznarastającymzdziwieniem
rozglądałasiępokolegach.
–Noalejatamżadnychorzechówniedawałam
–wyjaśniłarozbrajająco.–Byłypomidory,ogórek,sałata,
papryka,pestkidyni...
–Co?!–Michałprzerwałjejbezceremonialnie
ipodszedłszybkododziewczyny.–Pestkidyni???
–Złapałjązaramiona,jakbychciałniąpotrząsnąć.
–Tak,pestkidyni!Noaletoniesąorzechy,dodiabła!
–odparowałagwałtownieAneta.–Odczepsię!
–Gdziejestopakowaniepotychpestkach?!–rzucił
wściekleMichał.–Nomów,kobieto!!
Anetastrąciładłoniekolegiiwyraźnieobrażona
skrzyżowałaręcenapiersiach.
–Wkoszu!Agdziemabyć?!
Michał,jakbydostałzastrzykenergii,pognałwstronę
willi.Pochwiliwrócił,trzymającwdłoniachszarykosz
