Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Zapadłacisza.Krzysiekzrobiłkrokdoprzodu
ipopatrzyłnanasuważnie.
–Michałmarację–odezwałsięwkońcu.–Tojedyne
bezpiecznerozwiązanie.Niebędęryzykowałkariery
zawodowej.Odwołujęmójpomysłzpolicjąikaretką.
Ukryjmyciało.
Martaażpodskoczyła.
–Nieno,czywywogólesięsłyszycie?!Przecież
tojakiśkoszmar!!!Kurwa!!!Ludzie!!!–Znówzaczęła
histeryczniepłakać,całasiętrzęsąc.
AnetapodeszładoMarty,wyciągnęładoniejręce
ipopatrzyłajejprostowoczy.
–Onimająrację.Nicjużniemożemyzrobić.Seweryn
nieżyjeitowdodatkuprzeznaszbłąd.Wszyscy
jesteśmywinni.Terazmusimymyślećosobie.
Jasambyłemwszokuiniewiedziałem,cootym
sądzić.Zostałemzagłuszonygłosemrozsądku
pozostałych.Nawetniepróbowałemsięodezwać,
byzanegowaćpomysłMichała.JaiMartaniemieliśmy
wystarczającejsiłyprzebicia,potrzebnejdozawetowania
tego,coustaliłareszta.
Michałodetchnąłgłęboko,spojrzałnanasze
spanikowanetwarzeiwtedyprzejąłinicjatywę.
–Nodobra!Niemacodebatować!Zbieramywszystkie
rzeczy!Pomóżciemiuprzątnąćteren!–zarządził
nieznoszącymsprzeciwugłosem.–Dziewczyny,
spakujciewszystkierzeczyipozbierajcieśmieci.
Myzajmiemysięzwłokami.Nojuż!Niemaczasu!
Zapiętnaścieminutmanastutajniebyć!
Martapróbowałaprotestować.Krzyczałahisterycznie,
żetakniemożna,żetoniepoludzku.Pozostałedwie
dziewczynyniedałyjejjednakżadnejszansynadalszy
sprzeciw.Niemalżesiłązabrałyjądowilli.
