Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
IwtedymojąuwagęprzyciągainnyT-shirt.Jestbiały,
zhasłem
MiłegoOstatniegoDnia!
napiersi,czcionką
imitującątęzmaszynydopisania.Nawetmaklasę,
choćbysięniewierzyło,żeOstatniDzieńmożebyćmiły.
Cojestfajnegowumieraniu?Alewydajemisię
inspirująca.Takczyinaczejprzynajmniejmiałbymfajną
pamiątkęicośdopokazanialudziom,którzyzpewnością
kiedyśzapytają,gdziebyłem,kiedyPrognozaŚmierci
zostałauruchomiona.Totrochęjakpytanie,gdziebyłem
jedenastegowrześnia.
Mamnadzieję,żeniewydarzysiędzisiajnic
traumatycznego.
Niepotrzebamiwięcejżałobywżyciu.
Kupujękoszulkę,wkładamjąnagranatową,którą
założyłemwcześniejdoobcisłychdżinsów.Tastylówka
teżpasuje.
–Aty?–pytamDalmę.
–Jawyjdęstądtylkozbólemgłowy–odpowiada,
znowugapiącsięwtelefon.–Mojamamaciąglepyta,
cosiędzieje.
Naszarodzina–awłaściwietorodzinaDalmy
–pojechałanatydzieńdorodzicówjejojczymaFloyda
wDaytonwstanieOhio.Pierwszyrazzostawilinas
samych.JejmamaDayanazostałamojąprawną
opiekunkąitraktujetęrolębardzopoważnie,szczególnie
zewzględunapamięćpomojejmamie,jejnajlepszej
przyjaciółcezdzieciństwa.
–Onapoprostuniechce,żebyśmyzginęli–mówię.
–Tyledobrego,żepozwoliłanamzostaćwNowymJorku.
–ChwilaciszydlaDahlii–odpowiadaDalma,
zamykającoczy.
Opłakujemyplanywakacyjnejejprzyrodniejsiostry,
któraniemiaławyboruimusiałaodwiedzićdziadków,tak
starych,żetodonichwpierwszejkolejnościmoże
zadzwonićPrognozaŚmierci.MoilitailitosąwPortoryko
