Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jesteśważniejszaodemnie!–ponagliłająszeptemFlora.–
Uciekaj,już!
Rzuciłakamieniem.Skaardowiesięodwrócili.Zobaczylijąidiadem
lśniącywblaskubitewnychpłomieni.
–Księżniczka!–odezwałsięjedenznich.–Tam,taruda!
Przebiegłaprzednimi,odciągającichwdrugąstronę,byBethmogła
ruszyćnaprzód.Rzuciłajeszczeokiemzasiebie,żebyupewnićsię,
żeksiężniczkaucieka,zanimi,wstronęzamku.Dobezpiecznego
schronienia.
Florateżuciekała,ściskającwdłonipoduszeczkęmatki.Wdrugą
stronę,przezlas,zpowrotemnaklif,jedynemiejsce,któreznała,
aktóreznajdowałosięnatyledaleko,żebydaćBethwięcejczasu.
Alegonilijąwojownicy,szybcyinawyklidobiegania.Flora
wpewnymmomenciepoczuła,jakktóryśzłapałjązarudoblondwłosy
rozwiewanepędempowietrzaipociągnąłmocno,dosiebie.
–Piękneloki,WaszaWysokość–syknąłizacisnąłpięść,
byjąprzytrzymać.Najbliższyzacząłrozpinaćpas.
–Myślałem,żenależydoksięcia?–odezwałsięjeszczeinny.
–Czegoksiążęniezobaczy,togoniezaboli.–Szarpnięciem
ściągnąłjejdiademzgłowyirzuciłwkrzaki.–Pozatymsłyszałeśgo:
żadnychjeńców.
Wszystkowniejkrzyczało.Szarpałasię,walczyłazniminajlepiej,
jakpotrafiła,alepobiliją,skopalipobrzuchuiżebrach,ażniemogła
oddychać.Umrę,pomyślała,amyślwydałajejsiędziwna,oderwana
odkatuszy,któreprzechodziławtejwłaśniechwili.Zarazumrę.
Kiedyzaciągalijąwmrok,kiedyściskałapoduszkęmatkitak
mocno,żeszpilkiwbiłyjejsięwdłoń,zobaczyła,jakokręty
ratunkowestawiajążagle.Beth,pomyślałajeszcze.Apotemszum
oceanu,hukbębnówzagłuszyłyipochłonęływszystko.
