Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
naunu,uczyłamsięnapamięćfragmentówzmitustworzeniaciał
niebieskich,podcierpliwymokiemtahitańskichnauczycieli,którym
dostarczałamtyleżradości,cobóluuszu.Odłożyłamaparat,notatnik
izaczęłamdoświadczaćtychobchodów,anietylkojeobserwować.
Przeżywałamjerazemzinnymiiwchodziłamztąrzeczywistością
wrelację,któraniebyłajużbadawcza,aleosobista.Niewynikało
tojedyniezaktumojejwoliczychęci,alezdługiegokontaktu
zczłonkamistowarzyszeniaHaururuiichprzyzwolenianato.
Wramachceremoniimogłamzłożyćswójdardlaświątyni–ozdobną
miskę,którąchciałamtupozostawićjakopodziękowaniezagościnę.
Tobyłachwilaprzepełnionagłębokimiemocjami,wktórejłzyciekły
mipopoliczkach,asłowagrzęzływgardle.Potempodeszłam
doahu[4]ipołożyłammiskę.Jedyniejapońskioperatorkamery,który
wpadłdomaraezekipąfilmowąwtrakcietrwaniaceremonii,natrętnie
celowałwemnieobiektywem.Omałoniezdeptałahu–najświętszego
miejscaświątyni.
Pozwalamsobienatakieemocjonalnesprawozdanie,aby
podkreślićnieodzownośćdługoterminowegopobytuwterenieoraz
procesualnycharakterpracyetnograficznej.Wszczególnościjest
toistotnewetnografiipozaeuropejskiejiwkrajachpostkolonialnych,
wktórychbiałykolorskórybadaczywzbudzanieufność.Wydaje
misię,żejedynądrogądodogłębnegoopisanialudzkichpraktykjest
ichdoświadczanie,atoniepodlegaplanowymschematomprac
badawczych,ale„dzianiusię”wczasie.Niestaramsiępodważać
przydatnościnarzędzibadawczych,któresągłównietechnikami
rejestracjibądźsposobaminaobiektywizowaniepoznaniaisąwtejroli
niezastąpione.Alerównieważnepozostajewspólneprzeżywanie
rzeczywistościzludźmi,nie-ludźmi,zprzestrzeniąiwprzestrzeni.Nie
oznaczatopodtrzymywanianaiwnegoprzekonaniao„stawaniusię
tubylcem”–toniejestmożliwe.Chodzionawiązanierelacjizludźmi
iotoczeniemożywionyminieożywionym.Najważniejszym
