Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Możeiwięcej,tobyłoprawdziweszaleństwo.Dziewczyny
zamieszczaływneciejegonumeriwciągujednegodniazapełniała
musiępocztagłosowa.Akiedynieodbierał,wszyscyzaczynali
dzwonićdomnie.
–Aniechmnie,niezłaszopka!–ZaśmiałasięMelissa.
–Dlategototakiedziwne,żedałciswójnumer.Nikomugonie
daje.–Deanpokręciłgłową.
–Nocóż,jakjużmówiłam,mogęsięmylić–powiedziałamszybko.
Melissapokazałanamojątorbę.
–Więcwyjmijtoiprzeczytaj.
Rumieniecwypełzłminapoliczki,rozlewającsięnaszyjęidekolt.
–Nie.Niewcholernymklubiestudenckim,kilkametrówodniego.
Później.
Wstałamodstołu,zabrałamtorbęiśmieci,poczymnonszalanckim
krokiemprzeszłamobokJackaijegogroupies.Usłyszałamzbiorowy
jęk,kiedyJackszybkomniedogonił.
–Spodziewamsię,żedomniezadzwonisz,Kiciu.
–Jestempewna,żespodziewaszsięwielurzeczy–rzuciłam
niegrzecznie,wogólenaniegoniepatrząc.Wkońcuzwolnił
ipozwoliłmiodejść.
–Przyjdździsiajnamójmecz!–zawołał,kiedyotworzyłamszklane
drzwi.
Nimwyszłam,odwróciłamsięwjegostronę.
–Niesądzę.
–Niechceszzobaczyć,jakrzucam?–Uniósłbrew,ajegogłos
ociekałpewnościąsiebie.
Przechyliłamgłowę,jednąrękąprzytrzymującdrzwi.
–Widziałamjuż,jaktorobisz.Wzwolnionymtempie,pamiętasz?
Chybamitowystarczy.
Szklanedrzwitrzasnęłyzamnągłośno,ajaposzłamnanastępne
zajęcia,zastanawiającsię,jakdługobędępotrafiłamusięoprzeć.
Otworzyłamdrzwinaszegomieszkania.Wpowietrzuunosiłsięjeszcze
zapachbekonuzrana.Nastoleleżałapocztaipodręczniki,
ajadorzuciłamdotegoswojątorbę.Melissasiedziałanasofie
wkształcieliteryLioglądałatelewizję,raczącsięprzytymserkiem
wiejskimizielonymiwinogronami.Uśmiechnęłamsięnawidoktego
dziwnegopołączeniaiposzłamdokuchni.Zlodówkiwyjęłamwodę,
azszafkichipsy.Napiłamsię,byuzupełnićwilgoćwmoim
odwodnionymciele.
