Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Idziemydzisiajnameczbaseballowy–poinformowałamnie
Melissa,awoda,którąmiałamwustach,wylądowałanadywanie.
–Cholera.–Ześmiechemchwyciłamścierkęiprzykucnęłam,aby
posprzątać.–Tymożeitak,jazostajęwdomu.
–Cassie,całauczelniabywanatychmeczach.Tutajbaseballjest
tym,czymdlaTeksasufutbol.–Kiedyspojrzałamnanią
zkonsternacją,dodała:–Światłastadionów,hello?Czytywogólenie
oglądasztelewizji?–Rozśmieszyłamniejejfrustracja.–Zresztą
wszyscychodząnamecze–kontynuowała.–Zwłaszczakiedygra
Jack.Tonaprawdęniezłewidowisko.
–Jakto?–zapytałam.Wrzuciłamdozlewumokrąścierkęioparłam
sięościanę.
Melissawbiławzrokwsufitizasznurowałausta.Ponownie
spojrzałanamnie.
–Nocóż,popierwsze,jesttammasaskautów,czyliłowców
talentów.Idziennikarzyzewszystkichlokalnychgazetistacji
telewizyjnych.Musisztozobaczyć.Gdybyśmiałapójśćtylkonajeden
mecz,Cassie,tokoniecznienataki,wktórymmiotaJack.Pozatym
możeszzrobićnaprawdęfajnezdjęciadlatejgazety,„Tuck”czyjak
tamsięonanazywa.
Uniosłambrwinamyślosfotografowaniunowegouczelnianego
stadionuifanów.
–„Trunk”–przypomniałamjejtytułstudenckiejgazety,zktórą
współpracowałam.–Iktośjestjużprzypisanydobaseballu.Ale
rzeczywiściepowinnampopracowaćnadfotografiąnocną.
Odkleiłamsięodścianyiwbiłamwzrokwtorbęzaparatem,
analizująctenpomysł.
–Możeszteżpopracowaćnadujęciamipostaciwruchu–dodała
zprzebiegłymuśmiechem.Przewróciłamoczami.
–Trzygodzinytemunienawidziłaśtegofaceta,aterazsię
zachowujeszjakjegonajwiększafanka.
–Chwileczkę!–Wjejgłosiesłychaćbyłoożywienie,uniosłajeden
palec.–JackCarterjakofacetjestdobaniizawszelkącenępowinno
sięgounikać.JackCarterjakobaseballistajestabsolutnieniesamowity
ipowinnosięgooglądaćtakczęsto,jaktomożliwe.Widziszróżnicę?
Pokręconalogika,pomyślałam.
–Tojedenitensamkoleś.Chcę,żebytobyłojasne,zanimzgodzę
siępójśćnatenmecz.
Oczyjejrozbłysły,anatwarzypojawiłsięszerokiuśmiech.
–Notojeszczezobaczysz.Wkażdymrazieidziesz,tak?
