Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
próbowałonprzewidziećrozwójintrygiiabyzakażdym
razemprzewidywałnietrafnie?Jakbudowaćzadziwiające
fabuły,niepopadającprzytymwniekonsekwencję?
–topytania,którestawiateoretyk.Ztrzeciejczęści
pochodząrozdziałypoświęconeposzczególnymformom
teatralnejwypowiedzi.Dotycząonenaprzykład
zagadnieniapogodzeniamonologuiprawdopodobieństwa
(jaksprawić,bymówiącadosiebiepostaćnieraziła
rozsądkuodbiorców?)albokwestiidramaturgicznej
insercjipasażylirycznych(rozdział
Ostancach
).Naszczególnąuwagęzasługujerozdział
Oprzerwachmiędzyaktami
.Wtokuanalizyta–sama
wsobieniemaizwyklepomijanamilczeniem–część
dramatuwychodzinamomentzwłaściwegosobie
niebytu.Czwartaczęśćdotyczywszczególności
zagadnieniastosowaniamowywteatrze.Turównież
spostrzeżeniapraktycznełącząsięzteoretycznym
rygoremwbadaniurelacjimiędzyjęzykiemateatralną
akcją.Wszystkosłużypróbieuchwyceniapunktu,
wktórymteatralnedzianiesięujawnianaturę
jedynejwswoimrodzajufuzjidziałaniaimówienia
odziałaniu.Naczelnymrysem
Praktykiteatru
jestjej
wymiartechniczny.Akcentprzesuwasię
tuzogólnofilozoficznychrozważańpoświęconychteorii
mimesis
kuszczegółomdramatopisarskiegowarsztatu.
Odtworzonewtejksiążcekolejelosufrancuskiej
refleksjiestetycznejwiodąwięcodzarysunienapisanej
Poetyki
Akademii(Chapelain)poprzezrozbudowany
komentarzdoArystotelesa(LaMesnardière)
ażpozdumiewającooryginalnąprezentacjępoglądów
nadramat(d’Aubignac).Wdużymskrócie,towtych
trzechetapachdochodzidokrystalizacjiklasycystycznego
postrzeganiateatru.Tomyślpodwielomawzględami
złożona,swegorodzajuestetycznamyślśrodka,
rozpiętawwysiłkupogodzeniaskrajności.Owysokim
stopniuzłożonościklasycystycznejteoriiświadczy
następującypasażz
PrzedmowydoAdonisa
Chapelaina,
wktórymautordążydopogodzenianowychtendencji
idawnegoumiłowaniaalegorii(co,zaznaczmy,długo
