Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dlaczegowłaściwieuległ.Możeujęłogoto„synu”,
czemunienależysiędziwić,ponieważSigbjørn
miałtrzydzieścisześćlat,oczymnatychmiastsobie
przypomniał,kiedytamtendodał:–Sporowody
upłynęłopodtymmostemodczasu,gdyostatnio
tubyłem.
Światłamostuznajdowałysięniemaldokładniepod
nimi,samolotkołował,bynabraćwysokości.
–WVancouverteżmamypięknymost,oczywiście
nietakduży.Niestetyludziestalezniegoskaczą–
powiedziałSigbjørn.
–ByłeśjużwSanFrancisco?–Mężczyznamiałdość
głębokigłos.
–Tak–potwierdziłSigbjørn.–Taksięskłada,
żebyłem.Dwukrotnie.Razpodróżowałemstąd
doMeksyku.Wtrzydziestymszóstym,wewrześniu,
gdymiałemzedwadzieściasiedemlat.LiniePanama
Pacific.StatekPennsylvania.Przepłynęliśmypod
mostem,najpierwdoSanPedro,potemwzdłuż
południowegowybrzeżaKaliforniiobokMazatlán,
doAcapulco,gdziezakotwiczyliśmy.
–O,wMeksykuteżjużbyłeś?Cotamporabiałeś?
–Główniepiłem–odrzekłSigbjørnpochwili
namysłu.
–Notak,tozawszemożnarobić,ha,ha.
Sigbjørnchciałpowiedzieć:„Cóż,odczasudoczasu
pracowałemjakodziennikarz”,alebyłobytoprawie
kłamstwo.Zmilczał,choćnieztegopowodu.
–Łykniesz?–zaproponowałtamten,wyjmując
piersiówkę,gdysamolotzrykiemleciałprzeznoc
napołudnie.
–Nie,dzięki...Alezapalę.Dziękuję.Wielkiedzięki.
