Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁ2.
N
kiedymiastojestjeszczeuśpioneiniemazbytdużo
iejestłatwospędzićWigiliępozadomem,zwłaszcza
dozaoferowania.Antoninadoszłajednakdowniosku,
żetoitaklepszeniżsterczenieprzygarachimieszanie
łyżkąwrondlu.Niżodpalaniepiekarnikaimieleniemaku
namasę.Chociażjeślichodziomakowiec,toakuratbyła
mistrzynią.Wychodziłjejabsolutnieidealny.Alenie
wtymroku.Wtymrokuniebędzierównieżsprawdzania,
czyfarszdouszekjestperfekcyjniedoprawionyaniczy
śledziesąwystarczającosłone.Robiłatakprzezostatnich
dwadzieścialat,więcchybawolnojejbyłorazodpuścić?
Czycośsięzmieniwzwiązkuztym,żepostanowiła
zignorowaćtradycję?CzyZiemiaprzestaniesiękręcić,
agwiazdyniebędąjużnigdywięcejświecić?Wmilionach
domówbędzietakjakzawsze,jednadecyzjaAntoninynie
matużadnegoznaczenia.
Wciągnęłanosemzimnepowietrze.Przeszłapieszo
zNaramowicwstronęStaregoRynku.Niemiałaochoty
najazdęautobusemlubraczejsterczenienaprzystanku
iprzestępowanieznoginanogę.Spacerdobrzejejzrobił.
Mimokilkustopniponiżejzerabyłoprzyjemnieciepło.
Trochęzmarzłjejnos,więcschowałagowwełnianym
szaliku.Minęłajakąśparę,którapodśpiewywałakolędy,
anagłowachmiałafilcoweuszyreniferów.
–Przepraszam,czyniewiepani,gdziemożnakupić
gwiazdkęznieba?–zaczepiłajądziewczyna.
Antoninęzaskoczyłotopytanie,więctylkobezradnie
wzruszyłaramionami.Potemzrobiłojejsięgłupio,
żeokazałasiętakmałorozgarnięta.Przypomniałasobie,
kiedysamamiaładwadzieściakilkalatispacerowała
zeswoimprzyszłymmężempoośnieżonychulicach
miasta,cieszącsięzkażdejbłahostki.Wtedyczłowiekbył
jakiśbardziejuważny.Lubiłobserwowaćświat,innych
ludzi,zachwycałsiędrobiazgami,radowałzkolorowych
