Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
sobiejakieśzajęcie.Pospieszniesięubrałaiwychyliła
głowęnakorytarz.Zdołudochodziłydoniejróżne
dźwięki.Porazostatnispojrzałanasiostrę,poczym
cichutkoopuściłapokójizbiegłaposchodach.Napewno
czekałjąpięknydzień.
Wkuchnikrewnekrzątałysięprzygarnkach.
WprzeciwieństwiedoNastkiijejrodzeństwa,którzy
wyglądalijakrobienizjednejsztancy,jaktoczęsto
mawiałtata,ciotkibardzosięodsiebieróżniły.Obiebyły
szczupłeorazwysokie,alenatymichpodobieństwosię
kończyło.Bognamiaładługie,niemalczarnewłosy
zaplecionewwarkocziciemneoczy.WłosyMirkizaś
sięgałyzaledwiedoramionibyłyjasnobrązowe,aoczy
zielone.
–Dzieńdobry–przywitałająstarszaciotka,gdytylko
dziewczynkaweszładokuchni.
–Cześć,ciociu.–Uśmiechnęłasięradośnieiusiadła
zastołem.Jejstopyzamachaływpowietrzu.
–Chceszśniadanie?–Kobietaprzyjrzałasięjej
krytycznie.–Samasobiepotrafiszzrobić?
–Pewnie,mamprzecieżosiemlat–zapewniłazniejaką
dumąNastka.
–Wtakimrazielodówkajesttam,achlebnaszafce.
–Mirkawskazałapalcemwodpowiedniemiejsca,
poczymwyjęłazszufladyzestawnożyizaczęła
jeostrzyć.
Dziewczynkaprzezkilkaminutprzyglądałasięjej
wciszy,krzywosmarującchlebmasłemimiodem.
–Pocociocitylenoży?–zapytaławkońcu.
–Idziemydziśnałąkęzbieraćzioła.Chcesziśćznami?
Nastkajużmiałapokiwaćgłową,kiedydokuchni
wszedłAntek.
–Pośniadaniuobiecaliśmymałejzwiedzaniemiasta
–powiedział.
Jegosiostrazmarszczyłabrwiijużzamierzała
zaprotestować,żeprzecieżnictakiegojejnieobiecywał,
alezgromiłjąspojrzeniem.Wzruszyławięcramionami
iugryzłakawałlepiącejsiękromkichleba.
