Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
niepowinienwypuszczaćjejzklatki!–denerwowałasię
nadaldziewczyna.–Wracajmydodomu,mamjużdość
spacerówitegogłupiegomiasta.
–Szybkociprzeszłoodwczoraj–mruknąłAntek.
–Ococichodzi?–zmarszczyłabrwi.
–Przedtatązgrywałaśtakązadowoloną…
–Acomiałamzrobić?Naburmuszyćsięjakty?!Nie
widziałeś,żeojciecbyłnaskrajuzałamania?Wiesz,ile
całataaferagokosztowała?!
Bratpołożyłuszyposobie.
–Nieteraz–mruknąłtylko,wskazującwzrokiem
Nastkę,którejzaszkliłysięoczy.
–Tonietwojawina.–Ankaukucnęłaprzednią.–Już
citoprzecieżmówiliśmy.
–Moja!Gdybynieja…–Dziewczynkapociągnęła
nosem.–Powinnamzniąpojechać,toniemusielibyście
siętuprzeprowadzać.
–Pamiętaj,nigdysięnierozdzielimy–zapewniła
jąstarszasiostra.
–Nigdy–powtórzyłAntek.
–Inikomucięnieoddamy.Ato–Ankazatoczyłaręką
krągwpowietrzu–tojesttylkochwilowe.Możenawet
będziemysiętudobrzebawić.Ajakznowuspotkam
tękurę,totakjąkopnęwzadek,żenauczysięlatać.
Nastkauśmiechnęłasięprzezłzy.
–Ijeszczezarobimykupępieniędzynatakim
ewolucyjnymcudzie–dodałAntek.
–Wracajmy,zobaczymy,codziśnaobiadzaserwują
namnaszecioteczki.–Ankaścisnęładłońsiostry,wzięła
podramiębrataipociągnęłaichwstronęichnowego
domu.PochwilijednakniecoodsunęłasięodAntka
–przecieżniebyliwtakzażyłychstosunkach,żeby
publicznieprzyznawaćsiędołączącychichwięzówkrwi.
Niebylitumilewidziani.Niktnicimniepowiedział,nikt
niepogoniłzwidłami,alegdywracaliprzezmiasto,wciąż
