Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
czulisięodprowadzaniprzeztrochęzainteresowane,
atrochęwrogiespojrzenia.Dzieciprzestawałysiębawić
iwytykałyichpalcami,adorośliotwarciegapilisię
nanichprzezwitrynysklepówioknadomów.Byłowtym
wszystkimcośniepokojącego.Grobowicemiałykilka
tysięcymieszkańców,trójkarodzeństwapowinnawięc
zniknąćwtłumie,ajednakmieliwrażenie,jakbyświecili
sięnazielonoikażdyodrazuwiedział,żesątuobcy.
–Średniowiecze–mruknęłaAnka.
Mijaliwłaśniestaruszkę,którakosiłaswójtrawnikkosą,
takąręcznąistarą.Naglekobietaznieruchomiałaiskinęła
nanichpalcem.
–Chodźcietu!
Ankawypchnęłaprzedsiebiebrata.
–Idźpierwszy–powiedziałacicho.
Chciałsięodgryźć,żesiostrajesttchórzem,alenie
zdążył.
Staruszkawlepiławniegospojrzeniejasnychoczu.
Sprawiaławrażenie,jakbyoceniaławartośćkonia
natargu.Jeszczetrochę,azajrzymuwzęby!
–MłodeSokoły,co?–odezwałasię.
Antekskinąłgłową.
–Hm–mruknęła.
Nicwięcejniepowiedziała,więcodeszli,nawypadek
gdybyjednakpostanowiłaruszyćzanimiztąswojąkosą.
Zwielkąulgądotarliwkońcudodomu.Tutajmieli
przynajmniejtrochęspokoju.
–Dlaczegowmieściewszyscysięnanasgapili?
–zagadnęłaciotkiAnka.
–Abotobandawieśniaków.–Bognamachnęłaręką.
–Jesteścietunowi,więcstanowiciecośwrodzaju
atrakcji–dodałaMirka.
–Dziękujęzatakąatrakcję–mruknąłAntek.
–Najwyżejprzezpółrokuniewyjdziemyzdomu
–stwierdziłaAnka.
–Adoszkołyniezamierzasziść?–przypomniałjej.
–Cholera,zapomniałam.–Skrzywiłasię.
Kiedypodjęliztatądecyzjęoprzeprowadzce,musieli
załatwićróżnepapierywszkoleiwtrybieprzyspieszonym
