Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
pociechy,żepewnyjestem,iżniedożyjęowocówtegosystemu.
Usunęlisiędokominkairozmawialidalejpółgłosem,spoglądając
namłodąparę.
LokajtymczasemsprzątnąłtrofeasamodzielnościZosi,aAndrzej
jużswobodniejzagaiłrozmowęzKazią.
—PanizapewneznaWarszawę?
—Niebyłamtamnigdy.
—Niemożebyć!—zdumiałsię,uszomniewierząc.
—Taksięzłożyło.Chowałamsiębezmatki,ojciecbyłzawsze
bardzozajęty.BywałwWarszawiechwilowosam,bobym
muzawadzałatylko.PotemspędziłamkilkalatwklasztorzewGalicji.
ZnamLwówiKraków,mamytamdalekichkrewnych,awWarszawie
anijednejznajomejosoby.
—Niewielesiępanibawiławżyciu.
—Nie.RaztańczyłamwLublinienaostatki.
Przyznałasięszczerze.Ojciecnielubizabawiczasuniema.
Nazabawytrzebamiećdużowolnychchwil,swobodnejmyśliikółko
znajomych.Atutajniemamystosunków.Jestkilkadomów,gdzie
bywamacocha,ajanie,gdytuprzyjeżdżają,jaichniewiduję.Dużo
jestroboty.
CorazbardziejpochwalałAndrzejwybórojca.Ztakążonąnie
będziemiałkłopotu.Niebędziewiedziałanawet,coznaczą
wymagania.
—Więcnielubipanizabaw?
—Nie.To,cosiętaknazywa,jestbardzobezmyślne.Potych
tańcachbyłamtydzieńnieswojaichora.Gdybymmiałakiedywolny
czas,lubiłabymczytać,ciągleczytaćalbograć...
Urwała,widząccieńniechęcinajegotwarzy.
—AlebrońBożekomuś!Taksamejsobieozmroku.Zresztą,może
bymjużniepotrafiła.Odklasztoruniegrałamnigdy.
—Panidobrzeklasztorwspomina.
—O!Bomitambyłojakwraju.Lepiejbyćniemoże.
—MożepanibyłajednocześniezpannąZaleską?
—ZTunią?Ajakże.Siedziałyśmynajednejławce.Możepan
