Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Nodobrze.–Wjegooczachwidocznebyłozaniepokojenie,alesię
uśmiechnął.–Bojanarysowałemobrazek!Takjakchciałaś.–Zdumą
wyciągnąłzzaplecówkartkę.
–Pokażtoswojenajwiększemarzenie.–Sięgnęłampodziełosynka.
–Napewnotocośślicznego.MożeklockiLego?Amożejakiśnowy
samochodzik?
Pokręciłprzeczącogłową.Spojrzałamnadośćkoślawyrysunek
i,mówiącszczerze,zatkałomniezwrażenia.Spodziewałamsięczegoś
zupełnieinnego.
–Tojacyśludzie,prawda?–wymamrotałam.Naszłymniebardzo
złeskojarzenia.Nie,Nicolasniemógłbyprzecieżchciećczegoś
takiego!
–Niewidzisz?–zdziwiłsięmały.–Tojesteśty.–Zprzejęciem
wskazałnawyobrażeniechudejpostaciobujnej,bardzoniedbałej
fryzurzeidługich,patyczkowatychrękach.–Atowujek.–Przeniósł
paluszeknadrugą,niezwyklewysokąpostać,którejgłowaprawie
sięgałachmur.
–Czylitojesteśty?–Utkwiłamwzrokwnajmniejszejpostaci,
znajdującejsiępomiędzydwójkąpozostałychitrzymającąichzaręce.
–Aha–przytaknął.–Tomy.Patrz,mama.Ty,jaiwujek–
powtórzył.–AtoZocha.Jesteśmyrodzinką,taką,jakąmająinne
dzieci.Właśnietegochcę!
