Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
przetwórniąistudia…
RozmowęprzerwałnamdźwięktelefonuJacka.Zerknęłam
narozjaśnionywyświetlacz,naktórympojawiłosięzdjęciejakiejś
uroczejblondynki.
–Owilkumowa!–Jacekwskazałnatelefon.–Otojednaznich.
NiejakaSonia.Wyjątkowoupartainachalna.
–Twojamamaoniejwspomniała.Ponoćbardzofajnaiuczynna
dziewczyna.
–Jużcioniejnagadała?–Zniedowierzaniempokręciłgłową.
–Martwisięociebie.Wiesz,latkalecą,atynadalsam.Każda
matkachciałabyzobaczyć,jakjejdzieckozakładarodzinęijest
szczęśliwe.
–Ciąglemiotymmarudzi–westchnął,bawiącsiękomórką,która
bezustankudzwoniła.
–Nieodbierzesz?
–Niemamochoty.Znającją,wiem,żebędzienalegaćnaspotkanie.
–Notosięzniąspotkaj.
–Jakośmisięniechce.
Wreszcietelefonucichł.
–Dlaczego?Ponoćdługosięzniąspotykałeś.
–Widzę,żewieszowszystkim.–Parsknąłśmiechem.–Dopiero
przyjechałaś,ajużmaszzdanypełenraport.Szybkatamojamamuśka.
–Mówiła,żepolubiłaSonię–wyjaśniłam.
–Tak,Soniniemożnanielubić.–Znowusięzaśmiał.–Doskonale
potrafipodejśćczłowieka.Sprytnazniejbestia.
–No,aleprzecieżumawialiściesię?
–Toniebyłoniczobowiązującego.Nasamympoczątkuustaliliśmy
jasnereguły.Tylkozabawa.Rozumiesz?Spotykałemsięznią
izmnóstweminnychdziewczyn.
Patrzyłamnaniegozniedowierzaniem.Nawetprzezmyślminie
przeszło,żeJacekstałsiętakimpozbawionymuczućdraniem.
Wpamięcimiałamciągletegosamegochłopaka,któryoddzieckasię
mnąopiekował.Tegochłopaka,któryzapatrzonywemnie,niezwracał
uwaginainnedziewczynyiczekałcierpliwie,licząciżkiedyśobdarzę
goswoimuczuciem.CoteżtaAnkazniegozrobiła?!
–Naprawdęcięniepoznaję!OddajmitegoJacka,któregoznałam!–
krzyknęłam.
–AjeślitamtenJacekniechcejużwrócić?Tenmalepiej.
–Malepiej,bodysponujekasąimożeprzebieraćwdziewczynach?
Straszniepłytkizniegofacet!
