Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
I.Środowiskorodzinnemałegodzieckazniepełnosprawnościąwzroku
17
sytuacjisprawia,żeczęstootoczeniespołeczneniedecydujesięwogólena
kontaktzrodzinąlubpodejmujedziałania,któremimożyczliwychintencjinie
stanowiądlarodzicówźródławsparcia.Ociekawej,niecoparadoksalnejkon-
sekwencjitakiegodziałaniapiszePatriciaMaloney(1981,s.10-11),matka
niewidomejdziewczynki:DZdepresjiwyrwałmnielistprzyjaciółki,choćnie
tobyłojejzamiarem.Nawiadomośćonaszymnieszczęściunapisałakoszmar-
niewspółczującylist,przepełnionypocieszającymifrazesami.Możnabypo-
myśleć,żestraciliśmykogośwrodzinie.Mojareakcjabyłanatychmiastowa:
«MójBoże!Przecieżniejestażtakźle!»Beckybyłazdrowaiwszystkowska-
zywałonato,żeniemażadnychuszkodzeńmózgu”.
ZdaniemMałgorzatyOhme(2007),otoczenie,niepewnecodowłasnych
kompetencjijakoźródławsparciawtakiejsytuacji,łatworezygnujezkontaktu,
usprawiedliwiającswojezachowanieizolującąpostawąprzyjmowanąprzezrodzi-
nę.Fazęformalnąmożetakżewydłużaćznacznazależnośćdziałańrodzicielskich
odautorytetówmedycznychwsytuacji,gdydzieckopoddawanejestdiagnozie
ilicznymzabiegommedycznym;wwarunkachszpitalnychrodziceczęstomogą
przyjmowaćjedynierolębiernegoobserwatora,astopieńisposóbsprawowania
przeznichopiekinaddzieckiemsączęstokroćobwarowanewielomazastrzeże-
niamiwynikającymizkondycjizdrowotnejdziecka.Koniecznośćpostępowania
ściślezgodnegozwyznaczonymiprzezpersonelmedycznywytycznymiwytwarza
napięcieemocjonalne,którebezpośredniooddziałujenaocenęwłasnychkompe-
tencjirodzicielskichinasamąrelacjęzdzieckiem.Obawyprzedpodjęciemdzia-
łańopiekuńczo-pielęgnacyjnychwobecnoworodkapoopuszczeniuszpitalapołą-
czonezpoczuciem,żewodniesieniudodzieckazuszkodzonymwzrokiem
naturalnyinstynktrodzicielskiniejestwystarczający,utrudniająnabycieprzeko-
nania,iżjestsięekspertemwsprawachwłasnegodziecka,i-wdalszejkolejności
-wykształceniespecyficznegodlasiebiestylurodzicielskiego.Dodatkowonależy
pamiętać,cowyraźniepodkreślasięwpiśmiennictwiefachowym(m.in.M.Or-
kan-Łęcka,2003;J.Sińska,2006;E.Wawrowska,2011;A.Knap,2012;J.Konar-
ska,2012;E.Skoczylas,2013),żemałedzieciniewidomeisłabowidzącesądużo
bardziejwymagającymipartneramiinterakcjiniżdzieciwidzące.Rodzicestają
więcprzedzadaniemuważnejobserwacjiswegodzieckaidostrzeganiasubtel-
nych,częstonietypowychsygnałówkomunikacyjnych.Musząsięnauczyćodczy-
tywaniaintencjitychkomunikatóworazopanowaćtakiestrategieodpowiedzi,
którebędąwpełnidostępneizrozumiałedlaichdziecka.Częstewprocesiewy-
chowywaniadzieckaniewidomegolubsłabowidzącegotrudnesytuacje,wktó-
rychrodzicewpoczuciuniepewnościmusząprzyjąćdanerozwiązaniejakoopty-
malnedlarozwojupodopiecznego,np.wybórtypuplacówkiprzedszkolnej
(ogólnodostępna,integracyjnaczyspecjalna),powodujączasowypowrótdoza-
chowańcharakterystycznychdlafazyformalnej.Prawidłoweukształtowanie
funkcjirodzicielskiej,dającejpoczuciesatysfakcji,zadowoleniaidumy,jestzatem
znacznieutrudnionewsytuacjiuszkodzeniawzrokuudzieckaijakotakiewyma-
gazazwyczajprofesjonalnegowsparcia(J.Konarska,2013).
