Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Siedząnaoplecionejdzikimwinemwerandzieikrojązielone
pomidorynawysłużonym,poznaczonymgęstonacięciami,
zakonserwowanymtłuszczem,starymstolekuchennym.
–Kiedylistprzyszedł…–zaczynaLenorka.
Ameliawciągapowietrzeizastygaznożemwręku.
–ListzNiemiec–kiwagłowądziewczynka,asiostrazaczyna
zpowrotemoddychać.–Wieszodkogo?
–OdWitka?–patrzyzwyczekiwaniem.
–OdWitka.Przecieżtatacimówił.
–Mówił,aleniebyłomnieprzytym.
–Listprzyszedłizanimjeszczetataprzeczytał,jużwiedział,
żetoodWitka.Bladysiętakizrobił,ażmatkadoniegoskoczyła,
bomyślała,żesięcozłegoznimdzieje.Aonnic,tylkotakważył
wrękach,nieotwierając,jakbysięzapadłdośrodka.Amatkastała
obokiażnogamiprzebierałazniecierpliwości.Mówięci,komedia.
Oczyjejsięzrobiłyjakspodki,amordaprawiekociaodciekawości,
cojąskręcała.No,myślęsobie,jeszczechwila,aniezważającnanic,
wyrwiemupoprostutenlistirozerwieniecierpliwie,bezżadnych
uczuć,wetknietenswójwścibskinosizacznieczytać,nieoglądając
sięwcalenatatusia.Apotempolecinawieś,czytaćwszystkimotym
wielkimBerlinieicoznaszymWitkiem,boludzieodlatciekawi.Tak
sobiestałampodoknemimyślałam,żeniezdzierżymojamatka
Brygidka,alejakośwytrzymała,cholera…
–Pewnie,żewytrzymała.Zębyzacisnęła,kolanaiwytrzymała.
Głupiatoonaniejest,tatwojamatka.Niemożnapowiedzieć
–przyznajeAmelka.
–Atatausiadłimilczy,tylkotenlistzkażdejstronyobraca.
Znaczkikoloroweogląda.Podobrejchwilidopierowyjąłzkieszeni
